Το φιλί, όπως υμνήθηκε από τους ποιητές!
Φιλί: μια στιγμή μικρή, που όμως σε κάνει να νιώθεις μεγάλος…
«Γεννιέται ο κόσμος όταν δυο φιλιούνται»,
γράφει ο Octavio Paz, κι όποιος έχει φιλήσει και φιληθεί με πάθος, γλύκα ή λαχτάρα, δε μπορεί παρά να το έχει αισθανθεί! Τα φιλιά είναι ο απόλυτος τρόπος έκφρασης των πιο γνήσιων ανθρώπινων συναισθημάτων. Της αγάπης, της φιλίας και του έρωτα. Κι έτσι, το φιλί φαίνεται πως μοιάζει με την ποίηση, καθώς και τα δυο ταλαντεύονται ανάμεσα στο εφήμερο και το αιώνιο!
Αρκετοί υπήρξαν οι ποιητές που προσπάθησαν να αποδώσουν τη μαγική στιγμή του φιλιού με λέξεις, χαρίζοντας μας μερικά από τα πιο όμορφα και βαθιά ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ…
Žak Prever, «Ο κήπος»
Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια
Δε θα ’φτάναν
Ν’ ανιστορήσω
Το μικρό αιώνιο δευτερόλεπτο
Που με φίλησες
Που σε φίλησα
Στο Πάρκο Μονσουρί
Στο Παρίσι
Στο Παρίσι
Πάνω στη γη
Τη γη, που είναι ένα αστέρι.
Pablo Neruda, «Νύχτα στο νησί»
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ήσουν άγρια και γλυκιά
ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
Μίλτος Σαχτούρης, «Αστεροσκοπείο»
Διαρρήχτες του ήλιου
δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τι χρώμα έχει ο ουρανός
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρομισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες των δειλών στα χέρια
παραμονεύουν σ’ άλλους πλανήτες το φως
Να πεθάνουν
Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της
από το χρώμα του το κάθε λουλούδι
από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ τ’ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί.
Δημήτρης Δούκαρης, «Τα φιλιά»
Το μόνο που θυμάμαι είναι τα φιλιά,
όλες οι άλλες λεπτομέρειες μού διαφεύγουν
-σώμα, κινήσεις, διαγράμματα και τα λοιπά.
Το μόνο που θυμάμαι είναι τα φιλιά στα χείλια,
σα χαρακιές στα χείλια
-το πάθος αισθάνομαι ακόμη πάνω στα χείλια
σαν απόγνωση τα φιλιά.
Χλόη Κουτσουμπέλη, «Τα φιλιά σου»
Άλλοτε. Την εποχή των γυπαετών.
Ένα, ένα, ανεκτίμητα, αιχμηρά, καυστική ποτάσα,
διάφανες μέδουσες, γεύση από ζελέ λεμόνι.
Ρακόμελο σε ποτηράκι του ούζου.
Παράνομα και απόλυτα νόμιμα.
Άλλοτε. Τα φιλιά σου.
Τώρα σαν με δεις, με φιλάς στο μάγουλο. Τυχαία.
Και οι λεμονανθοί αδιάκοπα φλυαρούν
στην ακατανόητη γλώσσα τους.
Νίκος Ερηνάκης, «Θέλω να σε φιλήσω εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος, II»
Ενθουσιασμένη σε ανακάλυψα
Ανάμεσα σε ψυχές νεκρών να παιχνιδίζουν γύρω σου
Κι ένιωσα τη γλώσσα σου στο αίμα μου
Όλοι μιλούσαν γι’ αυτό το πλεονέκτημα που θα μου αποκαλύψεις
Πες μου λοιπόν από πού βγαίνουν τόσοι νεκροί
Δεν είναι συναίσθημα η μελαγχολία μικρή Είναι τρόπος να υπάρχεις
Όπως όταν ξεκουράζεις το πρόσωπο στα γόνατά σου
Και κοιτάς έξω σαν να ακούς το κύμα
Από εκείνη τη θάλασσα που απαρνηθήκαμε
Κι αν πάλι βρίσκεις ερωτεύσιμες τις πλάνες
Πόσο λες να μας πονέσει η ελπίδα
Αν πρέπει να ταχτώ
Θα ταχτώ στη φαντασία
Εδώ που βρέχει
Κι εσύ είσαι πολύ όμορφη στη φωτογραφία
Φέρεις την Κίνηση
Τη μανία του πανικού
Μα τον εξεγερμένο έρωτά μας
Απειλεί η αγάπη ακόμα
Δεν ξέρουμε να λέμε σ’ αγαπώ
Χωρίς αλάτι στα χείλη
Θα ζήσουμε ανάμεσα σε δυο καθρέφτες
Τι έχει πάει τόσο λάθος μαζί σου
Για να μου αρέσεις τόσο πολύ
Θέλω να σε φιλήσω
Εκεί που ο θάνατος μοιάζει πιο εύκολος.
Κική Δημουλά, «Επιτύμβιο»
Κάθε φιλί που δίνεται, μα κάθε ανεξαιρέτως,
ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα
κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο.
Αλλά και τελευταίο ακόμα πιο φιλί θα λέγεται
όσο καιρό τουλάχιστον θα το τραβολογάνε
η μνήμη από τη μια μεριά,
η λήθη από την άλλη
η καθεμιά δικό της θεωρώντας το,
ώσπου ο δίκαιος Σολομών για να φανεί ποιανής δικό της είναι
στη μέση θ’ απειλήσει να το κόψει
μισό να πάρει η μια,
μισό η άλλη
κι όποια απ’ τις δυο κάθε φορά –ποτέ δεν είναι η ίδια– ουρλιάξει μη.
Κάθε φιλί αποτελείται εξολοκλήρου
από τον κίνδυνο να ’ναι το τελευταίο.
Διαρκές είναι μόνο εκείνο το φιλί που ουδέποτε εδόθη.
Σοφές, ειρηνικά το νέμονται η αναμονή και η παραίτηση.
άνθη αντίπαλα οι δυο τους
σε κοινό συμβιβασμένο ανθοδοχείο κενοτάφιο στολίζουν.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Το φιλί»
τo φιλί
ενώνει πιο πολύ
απ᾿ το κορμί
γι᾿ αυτό το αποφεύγουν
οι πιο πολλοί
Vicente Aleixandre, «Τα φιλιά»
Μονάχα εσύ είσαι, αδιάλειπτη,
χαριτωμένη, αυτή που δίνεσαι,
αυτή που σήμερα με φωνάζει.
Πάρε, πάρε τη ζέστη, την ευτυχία,
το κλείσιμο σφραγισμένων στομάτων.
Γλυκά ζούμε.
Πέθανε, παραδώσου.
Μονάχα τα φιλιά βασιλεύουν:
Ήλιος χλιαρός και κίτρινος,
γελαστός, εύθραυστος,
που πεθαίνει εδώ, στα ευτυχισμένα στόματα,
ανάμεσα σ’ ευλογημένα γαλάζια,
όπου αστράφτουν τα φιλιά,
οι απολαύσεις του απογεύματος,
το αποκορύφωμα αυτού του τρελού ηλιοβασιλέματος,
σιωπηλότατου, που δονείται και πεθαίνει.
– Πέθανε, πάνω στη ζωή.
– Φίλα. – Φιλί.
Ω, κόσμε έτσι χρυσέ!
Μιχάλης Γκανάς, «Φιλί του πάθους»
Άγγιξέ με, φίλα με, μύρισέ με
Κρύψου μέσα μου, κατοίκησέ με.
Θα το νηστέψω το φιλί
ώσπου να με φιλήσεις.
Γιάννης Ρίτσος, «Γυμνό σώμα» (απόσπασμα)
Ένδοξοι κι άδοξοι συναντημένοι
κάποτε στον ίδιο σφυγμό.
Δεν κάνει ο έρωτας διακρίσεις.
Ούτε απόψε πανσέληνος.
Ούτε απόψε πανσέληνος.
Ένα κομμάτι λείπει.
Το φιλί σου.
Οδυσσέας Ελύτης, «Εκ του πλησίον»
Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί,
όπως το πρώτο ποίημα.
Κι είναι οι δυο αυτές αγριμάδες
που, αν συμπέσουν
και κάνουν καινούριο φεγγάρι,
μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.
Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Το ερωτικό» (απόσπασμα)
Γυρεύω πάντα τὸ φιλί,
στερνὸ φιλί, πρῶτο φιλὶ
καὶ μὲ λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα τὸ φιλὶ – ἂχ καρδιά μου!
ποὺ μοῦ τὸ τάξανε πολλοί,
κι ὅμως δὲν μπόρεσε κανεὶς
ποτὲ νὰ μοῦ τὸ δώσει…
Ἴσως μιὰ μέρα, ὅταν χαθῶ,
γυρνώντας πάλι στὸ βυθὸ
καὶ μὲ τὴ νύχτα μυστικά,
γίνουμε πάλι ταίρι,
αὐτὸ τὸ ἀνεύρετο φιλί,
ποὺ τὸ λαχτάρησα πολύ,
– σὰ μιὰ παλιά της ὀφειλὴ
– νὰ μοῦ τὸ ξαναφέρει…
Octavio Paz, «Η πέτρα του Ήλιου» (απόσπασμα)
… όλα μεταμορφώνονται, όλα αγιάζουν,
κέντρο του κόσμου κάθε κάμαρα είναι,
κάθε μια πρώτη νύχτα, πρώτη μέρα,
γεννιέται ο κόσμος όταν δυο φιλιούνται,
μια στάλα φως στα διάφανά μας σπλάχνα
η κάμαρα σαν φρούτο μισανοίγει
ή εκρήγνυται σαν σιωπηλό αστέρι…
Όταν οι άνθρωποι φιλιούνται -ιδίως από έρωτα- είναι σαν κάπως να «μπαίνει ο ένας μέσα στον άλλον». Σα να γεννιέται ανάμεσα τους ένας κόσμος άλλος, άυλος και άφθαρτος, δημιουργώντας μια ενέργεια μαγική, που όμως δε χάνεται… Αποκτά μια μυστήρια, αέρινη υπόσταση και επιστρέφει πίσω σε όλους μας σαν κινητήριος δύναμη για ζωή και ελευθερία!
Φιληθείτε…
Comments
No Comments