Ο “τσελεμεντές του ακτιβιστή”

Στην πολιτική, το να υιοθετεί κάποιος βαθιά διχαστικές πρακτικές για ζητήματα που θεωρητικά θα έπρεπε να αποτελούν κοινό μέτωπο για ένα ευρύτατο φάσμα ανθρώπων, δεν το λες και επιτυχημένο. Το θέμα περιβάλλον λίγο πολύ όλοι το έχουμε κατά νου. Η σοβαρότητα των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης τρομάζει άπαντες. Κάθε σοβαρή πολιτική δύναμη, που δεν είναι αγκαζέ με τα συμφέροντα των πολυεθνικών, θέτει στόχους για την προστασία του περιβάλλοντος και, στο μετρό των δυνατοτήτων της, κυνηγάει αυτούς που το βλάπτουν.

Ο μοντέρνος ακτιβισμός, που αρέσκεται να καταστρέφει προκειμένου να μας τραβήξει την προσοχή, είναι ένα είδος χιπστεροτζιχάντ. Passive aggressive από τη μια και ανίκητος λόγω βλακείας από την άλλη.

“Θα πεθάνουμε όλοι, τι σημασία έχουν οι πίνακες του Βαν Γκογκ;”

Λένε οι σανδαλοφοροι και κατά φαντασίαν εξεγερμένοι. Λοιπόν, αν έχουμε κατά νου ότι είναι οκ να πετάξουμε έναν κουβά αυγοτάραχο στην Γκουέρνικα και πατσά κεφαλάκι στην κοιμωμένη του Χαλεπά, δεν θα ήταν πιο ωραίο να ξεκινήσουμε με καθεδρικούς ναούς και με σπίτια σημαντικών πολιτικών και οικονομικών παραγόντων; Σαν να το βλέπω… Με τη βοήθεια του Άκη και της Αργυρώς, οι ειδήσεις θα πήγαιναν κάπως έτσι: Ιμάμ πέταξαν σήμερα οικολογικές οργανώσεις στα παράθυρα του υπουργείου Παιδείας. Οι μελιτζάνες δωρεά απ’το μποστάνι του συντρόφου Μιχάλη απ’το Πήλιο. Με έναν κουβά κότα αυγολέμονο έλουσαν τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης φοιτητές του ΑΠΘ, προκειμένου να στείλουν ένα μήνυμα για το περιβάλλον. “Πολύ λεμόνι βάλατε” ήταν το σχόλιο του αντιπροέδρου, ενώ σε παρακείμενη αντισυγκεντρωση, εθνίκια σε κρίση μέσης ηλικίας κρατούσαν πλακάτ με φωτογραφίες μιναρέδων που έγραφαν: “Τορτελλήνια ωμος εδό δεν ρύχνεται”.

Έχουμε πλούσια κουζίνα και παράδοση στον ακτιβισμό. Είναι κρίμα να αφήνουμε τους ξένους να χαλάνε την πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας, ενώ υπάρχουν τόσες λαχταριστές συνταγές και ακόμα πιο λαχταριστοί στόχοι που τις λιγουρεύονται.