Έρωτας

Εισαγωγή εξοπλισμού

(Τόπος συνάντησης: Έρωτας)

 

Ταξιδέψαμε, πολεμήσαμε, αρνηθήκαμε, υποταχτήκαμε, εξευτελιστήκαμε, επιβιώσαμε, είδαμε την αλήθεια κατάματα και γνωρίσαμε τον κόσμο ως έχει. Άλλοι είχαμε βοήθεια σε αυτό, άλλοι όχι. Όμως στο τέλος, βρήκαμε συντρόφους στο ταξίδι μας, συντρόφους στον πόλεμο, συντρόφους που αρνούνται την παρακμή και την κατρακύλα μαζί μας, και θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον ώστε να μην υποταχτεί πάλι κανείς μας, κανείς να μην εξευτελιστεί ξανά, να επιβιώσουμε εμείς και όχι η απανθρωπιά και η σκουριά που επέβαλαν στους καιρούς οι εχθροί. Και είμαστε σίγουροι για αυτούς τους συντρόφους μας… Είμαστε μια γροθιά, μια πέτρα, μια σφαίρα που ταχύτατα κατευθύνεται στο κεφάλι του κτήνους, ένας κομήτης που θα συντρίψει την πλάνη που οδήγησαν τα πλήθη οι ασυνείδητοι και θα τα βάλει στην τροχιά του ονείρου. Σίγουροι για όλα αυτά, προχωρούσαμε, τρέχαμε καμιά φορά για να φτάσουμε πιο γρήγορα και κάναμε και άλματα πάνω από ολόκληρους γκρεμούς διακινδυνεύοντας τα πάντα για να φτάσουμε πιο γρήγορα από αυτούς πάση θυσία στην νίκη. Και σε αυτόν τον δρόμο, επειδή πήγαμε με τα νερά του, το σύμπαν μας αγάπησε, μας έχρισε πολεμιστές του Νόμου του, και έφερε στο δρόμο μας συντρόφους και στον Έρωτα. Νιώθουμε τώρα όλοι όλους, μοιραζόμαστε συναισθήματα που δεν μπορεί ο άνθρωπος χωρίς τον έρωτα να νιώσει, παίρνουμε δύναμη τώρα από την ουσία που έφτιαξε τη Γη και συγκρατεί το Χάος, μας τη χαρίζει αυτή τη δύναμη το ίδιο το σύμπαν για να νικήσουμε. Πλάι μας οι σύντροφοι μας, όλοι στο ίδιο στρατόπεδο, από το μετερίζι μας, όλοι, κάθε είδους σύντροφοι, σύντροφοι στον πόλεμο, σύντροφοι στον έρωτα, σύντροφοι στη ζωή, με απόλυτο σεβασμό και απόλυτη αγάπη ο ένας στον άλλον. Αυτή είναι ζωή μαγική, σύντροφε, εκεί σε καλεί το σύμπαν, εκεί και εμείς που το ακούμε. Συντροφικότητα σημαίνει ζωή μαγική. Εκεί μας πάει το χώμα που πατάμε κι ο έναστρος ουρανός μας. Έλα μαζί μας στην ουσία της ζωής!

Διασυνδέσεις

(Για εκτιμώμενο χρόνο ολοκλήρωσης επιχείρησης διαβάζετε και χρονομετράτε,

διαδρομή: ελεύθερη, κόστος: αφέλεια, εθελοτυφλία, όφελος: εκτίμηση)

 

Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς

Με σοφές παραμάνες και μ’ αντάρτες απόμαχους

Από τι να’ ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού

Την ανταύγεια στο μέτωπο του νερού του τρεμάμενου

Και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να’ ρθω

Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο

Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

 

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει

Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι

Στα μέρη τ’ αψηλά της Κρήτης τίποτα

Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

 

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ’ όλo το γύρο

Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά

Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

 

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού

Μάτια της περηφάνειας και του διάφανου

Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό

Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο

Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς

Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής

Με τ’ άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

 

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη

Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή

Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή

 

Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει

Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια

Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο

Για σένα, ούτε η γερόντισσα μ’ όλα της τα βοτάνια

 

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί, και η μουσική

Που διώχνω μέσα μου αλλ’ αυτή γυρίζει δυνατότερη

Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ

Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο

Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή

Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση

Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

 

Απόσπασμα από το “Μονόγραμμα” του Οδυσσέα Ελύτη, 1972.

 

Υπό την επήρεια

(Εθιστική ουσία: Όνειρο)

 

Δώσαμε τη σημασία που έπρεπε σε εμάς και στον κόσμο που μας περιβάλλει και εκτιμήσαμε σωστά ανθρώπους, εποχή, τοποθεσίες,

έτσι δώσαμε τόση αξία στον έρωτα, τον δικό μας έρωτα, που κανείς δεν καταλάβαινε τι γινόταν…

Και πώς άραγε το τίποτα να καταλάβει το παν;

Υπόγειες δυνάμεις από κάθε πλευρά σχεδίαζαν και δρούσαν τόσο προσεκτικά που περνούσαν απαρατήρητες,

σαν τις ασυνείδητες δυνάμεις που δρουν όταν μαζί νιώθουμε τη θεία δύναμη των σωμάτων που έρχονται σε επαφή και των φιλιών που δίνουν ομορφιά στη ζωή και ουσία στην αποθέωσή μας…

Η ειρήνη τους ήταν επίπλαστη, σαν τη διάθεση θυμού πριν μιλήσουν οι ερωτευμένοι και εκραγεί το πάθος τους μετά από ένα τσακωμό,

σαν την ανεμελιά του άγριου ζώου πριν το βρει το βόλι κυνηγού,

απλά αυτοί δεν καταλάβαιναν τον θυμό κι ας μην ήταν και ανέμελοι,

για αυτό ήταν ανόητο αυτό που φτιάξανε και ζούσανε άλλωστε…

 

Κάποιοι από αυτούς το κατάλαβαν,

οι άλλοι κατάλαβαν τι θα πει πάθος όταν τους βρήκε το βόλι μας και μόνο τότε.

Βόλι τώρα, βέλος κάποτε, ίσως πέτρα παλιότερα, αυτά είναι λεπτομέρειες!

Έτσι το παν κατέκλυσε το τίποτα, αυτή είναι η ουσία…

Έτσι ο έρωτάς μας επικράτησε, έτσι σκοτώνεται ο εγωισμός, έτσι γεννιέται το κίνητρο για να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο, όπως αλλάξαμε κι εμείς.

Τώρα πια βλέπεις, έχουμε το κονάκι μας και ζούμε όμορφα εδώ, στη φύση μας και στο όνειρό μας μαζί,

με τα ζωάκια μας παρέα, με το κηπάκι μας να το φροντίζουμε για να μας δίνει φαγητό και ομορφιά και αρώματα,

με τα μάτια σου να με μαγεύουν ακόμα όπως όταν γνώρισα εσένα πρώτη φορά, πρώτη φορά και το χρώμα της ζωής και της καρδιάς μου…

Βλέπεις τώρα πια είμαστε αυτό που ονειρευτήκαμε, με την βαθιά αγάπη που ονειρευτήκαμε, με τον έρωτα που παρέμεινε αιώνιος όπως λέγαμε,

και σε ξυπνάω κάθε πρωί με ένα φιλί, ένα λουλούδι διαφορετικό κάθε μέρα, μια υπόσχεση για μια ακόμη υπέροχη μέρα και νύχτα στο κονάκι μας αυτό μέσα στη φύση.

Και μη στεναχωριέσαι,

ζητάω συγνώμη κάθε μέρα σε κάθε λουλούδι πριν το κόψω,

του εξηγώ πως θα δοθεί σε σένα και μετά χαράς δέχεται να κόψω την ψυχή του για να έρθει στο χαμόγελό σου μόλις το μυρίσεις.

“Για την Άνοιξη”, μου λέει, “ό,τι θέλεις!”.

Ήταν νομοτελειακό να φτάσουμε εδώ, γιατί πιστέψαμε στις αξίες και πολεμήσαμε πιστοί πάντα σε αυτές για αυτές…

Ορμήξαμε στο μέλλον με ταχύτητα φωτός και κρατήσαμε αυτό το ρυθμό μέχρι να γίνουμε άπιαστη ιδέα για αυτούς και τις φυλακές τους,

έτσι τους νικήσαμε…

Τώρα καλούμαστε πάλι να επιστρέψουμε στο ρυθμό της φύσης και της αγάπης,

γιατί ο έρωτας και ο πόλεμος μας μάθανε να τρέχουμε τόσο γρήγορα που ήταν πολύ δύσκολο να ηρεμήσουμε έπειτα,

αλλά είχαμε την αγάπη μας πάλι, και να ‘μαστε!

 

Για αυτό σου λέω, έλα να ξαπλώσεις στο πλάι μου,

όπως τότε να ακουμπάς το χέρι σου στο στήθος μου, το πόδι σου στα πόδια,

και να νιώθω ακόμα τη μαγική ζωή του ατέλειωτου ονείρου…

Εδώ, στο κονάκι που καταφέραμε να έχουμε για εμάς και την αγάπη μας, στη φύση.

 

Κώδικας ανατροπής:

(Συμπαντική εξίσωση: Δ=Κ*(π+φ)/ψχ)

 

Σιχάματα,

ερπετά ανήθικα του βούρκου και του γλοιώδους ψέματος που ζείτε,

τόσο ανέμελα και γελαστά ανώφελα και άχρηστα όντα της διαβολής και του παραλογισμού,

που φτιάξατε ένα πλανήτη κόλαση για τους αξιοπρεπείς, τους τίμιους, τους καλούς που ξέμειναν στη δυστοπία σας και βασανίζονται με σας και τον εαυτό τους…

Θα σας συντρίψει η αδυναμία σας να αναγνωρίζετε το φως!

 

Μακάρι, άθλια τιποτένια σκουλήκια, μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία,

να μας δοθεί η ευκαιρία μετά από τους εκμεταλλευτές και εξουσιαστές των ανθρώπων και τη νίκη των ιδεών μας απέναντί τους,

μακάρι λέω να βρούμε κι εσάς απέναντί μας…

Μακάρι να μην δειλιάσετε τότε εσείς που σας φαίνονται επικριτικά όλα αυτά,

που έχετε κάνει σημαία σας την παρακμή,

μακάρι να μας πολεμήσετε για να διεκδικήσετε τον σάπιο τρόπο ζωής σας πίσω,

εδώ θα είμαστε, μακάρι…

 

Ανεχτήκαμε πολλά από εσάς για χάρη της αγάπης μας,

σας δικαιολογήσαμε πολύ λόγω της εποχής που βρεθήκατε και της κοινωνίας που σας έπλασε,

μα πάντα, πάντα η απαιδευσιά σας, η άρνηση της ουσίας, η ασυνειδησία σας,

πάντα ήταν απέναντί μας και μαγάριζε κάθε ομορφιά, κάθε μας όνειρο.

Σας έδινε ευκολία ο εχθρός μας για ηδονή, εντυπωσιασμό, εκμετάλλευση της απογοητευμένης από την εποχή και την ζωή αθωότητας,

και σεις ως αντάλλαγμα λεηλατούσατε τους ναούς του πάθους μας, καταστρέφατε τα ιερά μας πιστεύω, αρπάζατε τους κόπους των ζωών μας, βιάζατε την αλήθεια της ανθρωπιάς μας…

 

Εδώ θα είμαστε όμως, ακόμα εδώ, νικητές ή ηττημένοι, εδώ!

Ακόμα με την αγάπη μας οδηγό, ακόμα με τον Έρωτα θεό μας, ακόμα με την αξιοπρέπεια που μας αρμόζει, ακόμα περήφανοι,

να τιμούμε το αύριο με την επαναστατική ηθική που πρεσβεύουμε και με τους συντρόφους μας να πολεμάμε το άδικο κάθε εποχής. Εδώ!

Στον τόπο που διαλέξαμε και μας διάλεξε για να το κάνουμε…