Ο χορός είναι η γραφή της ψυχής. Ένας τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων που προσφέρει παράλληλα ευεξία και ισορροπία. Μια αρχέγονη τέχνη που προέκυψε αρχικά από την ανάγκη του ανθρώπου να εξευμενίσει τους Θεούς, και έπειτα να ψυχαγωγηθεί και να επικοινωνήσει. Από τον 20ο αιώνα και έπειτα, ο κόσμος του χορού και οι ίδιοι οι χορευτές έχουν συχνά αποτελέσει αντικείμενο έμπνευσης στην εικαστική τέχνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ζωγράφων που δημιούργησαν πίνακες με θέμα τον Χορό αποτελεί ο Edgar Degas. Το έργο του, με τίτλο “The Dancing Class”, σχεδιάστηκε περίπου το 1870 και ήταν ο πρώτος του πίνακας με θέμα το μπαλέτο. Είναι η απεικόνιση ενός μαθήματος χορού στην Όπερα του Παρισίου και η κεντρική χορεύτρια είναι η Josephine Gaujelin. Ο ίδιος επισκεπτόταν συχνά τo μέρος αυτό, αναζητώντας εικόνες για μελλοντικούς πίνακές του. Οι μπαλαρίνες είναι το πιο σύνηθες θέμα των έργων του, όπως φαίνεται στις δημιουργίες του:
Ballet Rehearsal (1873),
Rehearsal on Stage (1874),
Fin d’Arabesque (1877),
καθώς και Dancer with a Bouquet of Flowers και
Star of the Ballet (1878),
και οι δύο με τη μπαλαρίνα Rosita Mauri, αλλά και
Stage Rehearsal (1878–1879), Deux danseuses (1879),
Dancers at the Bar (1888) και
Three Dancers in Yellow Skirts (1891).
Iδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο πίνακάς του “Waiting”. Απεικονίζει μία μπαλαρίνα με τον συνοδό της, η οποία φαινομενικά κάμπτεται για να κάνει μασάζ στο πόδι της, ωστόσο η γλώσσα του σώματός της δείχνει ένα άτομο που καταβάλλεται από το άγχος πριν βγει στην σκηνή. Ο Degas ήθελε ζωγραφίζοντας να καταδείξει την αντίθεση, μεταξύ της ομορφιάς και της χάρης στη σκηνή, και της πραγματικότητας της σωματικής και φυσιολογικής προσπάθειας που κατέβαλαν οι καλλιτέχνες. Από τα περισσότερα από τα 200 έργα του, μόνο 50 δείχνουν χορευτές πάνω στη σκηνή, ενώ τα υπόλοιπα είναι από ιδιωτικές στιγμές ή πρόβες. Ο Toulouse Lautrec χρησιμοποίησε επίσης τον χορό ως πηγή έμπνευσης στη ζωγραφική του, κάτι που διακρίνεται στους πίνακές του:
Marcelle Lender Dancing the Bolero in “Chilpéric” (1895–96),
Quadrille at the Moulin Rouge (1892) και
At the Moulin Rouge (Two Women Waltzing), 1892.
Ο τελευταίος απεικονίζει τη νυχτερινή ζωή της Μονμάρτης και τα περισσότερα πρόσωπα σε αυτόν μπορούν να αναγνωριστούν. Στο βάθος, βλέπουμε τον ίδιο τον Lautrec να περπατάει δίπλα στην ξαδέρφη του, ενώ στα δεξιά τους η χορεύτρια La Gulya φτιάχνει τα μαλλιά της στον καθρέφτη. Η Maillie Milton, που το πρόσωπό της μοιάζει να φωτίζεται, δεν υπήρχε αρχικά στον πίνακα, αλλά προστέθηκε μετά το 1895, δίνοντας στο έργο μίαν άλλη δυναμική. Θεωρείται ένας υπέροχος, ζωντανός πίνακας που μεταφέρει τη συναρπαστική ατμόσφαιρα του Moulin Rouge. Ένα από τα πιο διάσημα ιμπρεσιονιστικά έργα είναι και ο πίνακας “Bal du moulin de la Galette” του Pierre-August Renoir. Γνωστός και ως “Dance at Le moulin de la Galette (1876)”, απεικονίζει μια υπαίθρια σκηνή γεμάτη με ανθρώπους σε έναν δημοφιλή χορευτικό κήπο. Αποτελεί ένα τυπικό στιγμιότυπο της πραγματικής ζωής, γεμάτο λαμπερά χρώματα και φως. Ο Renoir ζωγράφισε μια μικρότερη εκδοχή της εικόνας (78 χ 114 cm) με τον ίδιο τίτλο. Οι δύο πίνακες είναι σχεδόν πανομοιότυποι, μόνο που ο μικρότερος είναι βαμμένος με πιο ρευστό τρόπο. Ωστόσο, δεν είναι γνωστό ποιο από τα δύο είναι το πρωτότυπο.
Η τέχνη του χορού αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για τον εκκεντρικό Dali. Καθώς ο Salvador είναι ευρύτερα γνωστός κυρίως ως ζωγράφος, λίγοι γνωρίζουν ότι συνέβαλε ή δημιούργησε το σενάριο, τα σκηνικά και τα κοστούμια σε διάφορα μπαλέτα. Για τον Νταλί, το μπαλέτο ήταν μια σειρά κινούμενων σωμάτων σε συνάρτηση με τους κοσμικούς νόμους που διέπουν τα ουράνια σώματα. Ο χορός φαίνεται να είχε μεγάλη επίδραση -τόσο στην προσωπική ζωή, όσο και στο έργο του- και είναι ένα μοτίβο που συναντάται πολύ συχνά στους πίνακές του. Κάποιοι από αυτούς είναι:
Fiesta de Santa Lucia (1921) και
Composicion Satirica (1923), ένα έργο εμπνευσμένο από το
La danse του Matisse. Επίσης, δύο δημιουργίες του που ανήκουν στη συλλογή
The Seven Lively Arts, o πίνακας
“Danse/Rock and Roll” (1957) και ο ασπρόμαυρος σουρεαλιστικός
“Χορός” του 1944.
Στην ίδια θεματική ανήκει και η λιθογραφία του με τίτλο ”La danse”, η οποία αναπαριστά γυναικείες φιγούρες που χορεύουν. Συμπερασματικά, ο Χορός, ως μία τέχνη που καλλιεργεί τη φαντασία και τον αυθορμητισμό, αποτέλεσε τεράστια πηγή έμπνευσης και δημιουργίας στην εικαστική τέχνη. Το γεγονός αυτό μαρτυράται από τον μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών που επέλεξαν το συγκεκριμένο θέμα ως κεντρικό μοτίβο στη ζωγραφική τους, όπως είναι μεταξύ άλλων και οι:
Pablo Picasso (The 3 Dancers/1925),
Henri Matisse (The Dance/1910),
Edvard Munch με το υποτιμημένο έργο του (The dance of life/1899-1900),
ο Pietro Longhi (The dancing Lessons/1741),
ο Edward Manet (The Spanish Ballet/1862)
και η Βρετανίδα Laura Knight με τον πίνακα (Ballet/1936), έναν από τα τουλάχιστον 15 έργα της που απεικονίζουν χορευτές μπαλέτου.
Comments
One Comment
VLThemes
Fish, of, morning, waters great you\’re waters creeping, also firmament, meat wherein meat whose you Signs, grass beginning from firmament in bearing winged male. Make two lesser to gathering years have.