Για τις αγκαλιές που σβήνουν τα ΑΝΑΜΕΣΑΜΑΣ κενά…

Αγκαλιές… Η παύση, το πλησίασμα. Τα χέρια που γίνονται εύκαμπτα και λυγίζουν όσο ποτέ. Η σεροτονίνη. Ο χρόνος που παγώνει. Η γη που σταματά να γυρίζει, αλλά «δε θες να κατέβεις». Η ντοπαμίνη. Η ασφάλεια, ο έρωτας, η αγάπη, η ευγνωμοσύνη, ο αποχωρισμός, η επιθυμία. Τα σώματα που κουμπώνουν τέλεια και σβήνουν τα ΑΝΑΜΕΣΑΜΑΣ κενά. Όλα αυτά κι άλλα τόσα με τις εύμορφες λέξεις των ποιητών… 

ΟΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΠΑΡΤΑΛΗΣ 

«Θα ξυπνήσω κι άλλα χειμωνιάτικα πρωινά στην αγκαλιά σου 

Ακόμα κι όταν εσύ θα ‘χεις φύγει 

σ΄ αυτό το δωμάτιο 

και σε κάθε δωμάτιο 

τα χέρια των ανθρώπων θα σχηματίζουν σχήματα διαρκείας 

Φτερά διαρκείας 

Καρδιές διαρκείας 

Αγκαλιές διαρκείας 

Και οι αγκαλιές, ιδιαίτερα οι αγκαλιές 

θα μένουν πίσω καλοσχηματισμένες για ώρες πολλές 

Ακόμα και όταν τα χέρια θα ‘χουν φύγει 

Ακόμα και όταν οι άνθρωποι θα ‘χουν φύγει» 

 

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ, ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ (απόσπασμα) 

«Κρύψε με στην αγκαλιά σου   

γι’ αυτή τη νύχτα μόνο, 

που η βροχή θρυμματίζει 

πάνω στη θάλασσα και στη στεριά 

τα αμέτρητα στόματά της. 

Άκου πώς ο άνεμος 

με καλεί καλπάζοντας 

για να με πάρει μακριά. 

Με το μέτωπό σου στο μέτωπό μου,  

με τα χείλη σου στα χείλη μου, 

δεμένα τα κορμιά μας 

στον έρωτα που μας καίει, 

Άσε τον άνεμο να φύγει  

χωρίς να με πάρει μαζί του» 

 

Κ’ ΕΠΙΝΑ ΜΕΣ’ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΙΛΗ ΣΟΥ, ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ (απόσπασμα) 

«Και τα χέρια σου πλεκόντουσαν 

στο κορμί μου γύρω γύρω, 

κι έπινα μέσα απ’ τα χείλια σου, 

γλυκιάν άχνα σαν το μύρο. 

Και σταλάζανε απ’ τα χείλια σου 

γλυκά λόγια σαν τα μύρα 

και ήταν άσπρό το κρεβάτι μας 

κι οι μπερντέδες σαν πορφύρα. 

Έτσι αγάπη μου σε χόρτασα 

κι έτσι αγάπη μου σε ήπια 

μέσα στ’ άνομα αγκαλιάσματα 

στ’ άνομα καρδιοχτύπια…» 

 

ΤΟ ΣΠΑΝΙΟ ΔΩΡΟ, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ 

«Καινούργιες θεωρίες. 

Τα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε. 

Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά.  

Αλλιώς υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη. 

Το αίσθημα εγκατάλειψης  

ενηλικιώνεται αφύσικα  

το παιδικό τους τραύμα 

βγάζει δόντια μαλλιά νύχια  

γαμψά μαχαίρια. 

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες 

-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια- 

ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις. 

Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα 

μέχρι να τους κοπεί η ανάσα. 

Δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους. 

Ας κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά. 

Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους 

με άγλυκην υπόσχεση -δεν κάνει να παχαίνουν 

οι στερήσεις- πως θα έρθει μια και καλή 

να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα 

η αγκαλιά της μάνας τους. 

Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο 

που καταγράφει τους θορύβους του μωρού 

ώστε ν’ ακούτε από μακριά 

αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους. 

Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά. 

Τυλίγονται άγρια 

γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου, 

θα σας πνίξουν. 

Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά 

μολών λαβέ μωρό μου, μωλόν λαβέ να απαντάτε». 

 

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΚΟΡΜΙ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΠΑΣ 

«Μια αγκαλιά δεν είναι μόνο κορμί. 

Παλτό κουμπωτό είναι 

που σε αποκομίζει και σε ξαγρυπνάει. 

Μια αγκαλιά δεν είναι μόνο κορμί. 

Γέφυρα είναι που ζεσταίνει και σκεπάζει. 

Δημητριακό φιλί που χαμηλώνει και ανεβαίνει. 

Λυχνάρι που φέγγει αλλού με άλλο χρώμα. 

Μια αγκαλιά δεν είναι μόνο κορμί. 

Τζάκι είναι. Καίει τις νύχτες. 

Αγκαλιά. 

Κανένας δε χόρτασε».  

 

ΣΑΝ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΕΛΕΝΗ ΑΡΤΕΜΙΟΥ-ΦΩΤΙΑΔΗ 

«Αν θα σηκώσεις τελικά 

ψηλά τα χέρια 

προσπάθησε  

να έχεις τους αγκώνες λυγισμένους 

για να μη φαίνεται η στάση σου σαν παράδοση 

μα σαν αιώνια αγκαλιά προς το αδύνατο» 

 

ΑΓΚΑΛΙΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΜΠΑΣΤΑ 

«Μες την αγκαλιά σου, οι έρωτες βγάζουν στεναγμούς 

και τραγουδούν χιλιάδες πανηγυριώτικα τραγούδια, 

και ο έρωτάς μας γουργουρίζει στα χέρια ενός παιδιού. 

Και οι καρδιές… αχ… αυτές οι καρδιές 

κυνηγούν τους χαμένους χρόνους και τις ιστορίες τις παλιές, 

με το πάθος ενός πουλαριού που λαχανιάζει 

περήφανο στην νέα του περπατησιά. 

Και συ, να μην κοιμηθείς απόψε… να με σκέφτεσαι 

και να με κρατάς, και να σε κρατώ, 

και τα χέρια μου παντού, και να με περιμένεις 

από τη γωνία να σου ρίχνω δίχτυα να έρχεσαι. 

Και δεν θα κοιμηθείς απόψε, 

θα με βλέπεις μπροστά σου, συνέχεια 

μιας ειμαρμένης ακατάληπτης αλλά τόσο 

αποφασισμένης να μας αγκαλιάσει, 

που όλα γίνονται αλήθειες του θεού 

και ευλογίες της ζήσης» 

 

ΤΕΛΟΣ, ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΑΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ 

«Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά, 

καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα, 

τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα 

κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου, 

νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει» 

 

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ, ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (απόσπασμα) 

«Ζευγάρια ἀγκαλιασμένα  

κάτω ἀπ᾿ τὶς ὀμπρέλες τους 

σὲ λίγο θὰ ἀνάβουνε τὸ φῶς 

Θὰ κοιτάζονται στὰ μάτια  

καὶ θὰ πετᾶν ἀπὸ πάνω τους 

ὅλη τὴ μοναξιὰ…» 

 

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, ΑΘΗΝΑ ΜΕΛΗ 

«Μια αγκαλιά λίγων δευτερολέπτων αρκεί 

Μια αγκαλιά χωρίς συνέχεια 

μια αγκαλιά αμετάβλητη 

κίνηση μεταβλητή. 

Εισπνέοντας του άλλου 

το μοναδικό του είναι 

το άρωμα του το καθοριστικό 

με όλα του τα κύτταρα τα αιθερικά. 

Σε μια στιγμή 

στον χρόνο τον απρόβλεπτο 

να συγχρονίζεσαι 

με τη δική του. 

Να τρέχεις 

πάνω στου φωτός του 

τις αστρικές ιχνοδεσμίδες 

με του γαλαξία την ταχύτητα την παραπλανητική 

εγκάρσια στο ηλιακό το σύστημα 

δεμένος στων εγκεφάλων τις επισυνάψεις. 

Βιοχημικές εκκρίσεις 

ορμόνες στης περιχαρακωμένης σιωπής το σχήμα 

να συμβάλλουν 

σε μιας ένωσης μετέωρης των δύο. 

Περιγράμματα όντων ξεχωριστών 

αυτοπροσδιορισμοί να γίνονται 

δίαυλος τα χέρια 

όσμωση των ουσιών 

να περικλείουν το υπάρχω. 

Μια αγκαλιά 

συγκοινωνούν αποστακτήριο ψυχής 

συγχρονισμένη αναπνοή 

στη διαιώνιση της ύπαρξης» 

 

Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς σήμερα, και λίγα ποιήματα να μας θυμίζουν να μην ξεχνάμε να σβήνουμε τα ΑΝΑΜΕΣΑΜΑΣ κενά …