Συνεντεύξεις με νέους ποιητές / νέες ποιήτριες 10 ερωτήσεις (+ μία ακόμη)

Η Αλεξάνδρα Επιθέτη θα ήθελε να είναι κάτι, αλλά δεν είναι. Ποιήματά της βρίσκονται σε κρυπτογραφημένα μηνύματα SMS, παλιές αποδείξεις και στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα της Αθήνας. 

Πες μας κάτι που πρέπει να ξέρουμε για ‘σένα. 

Συνήθως έχω νεύρα, δυστυχώς. Από αλκοόλ πίνω μόνο μπύρες. Βαριέμαι να μαγειρεύω. Μόλις μάζεψα έναν γάτο που τον λέω Τάκη.  

Πώς θα περιέγραφες τη θεματική της ποίησής σου; 

Δε νομίζω πως έχω θεματική. Όλα κάπως προκύπτουν από την καθημερινότητα και ό,τι αυτή φέρνει. Συνήθως, βέβαια, από τα χειρότερα –αλλά ό,τι έχει ο καθένας. 

Από πού αντλείς έμπνευση; 

Δεν έχει όρια και όρους. Κάπως από όλα και από παντού. Ίσως δεν οριοθετείται στ’ αλήθεια, ίσως και απλά να φοβάμαι να το οριοθετήσω μήπως και (όπως πάντα) αφήσω κάτι πολύ σημαντικό απ’ έξω. 

Τι είναι το «The Bad Poetry Social Club» και πώς έγινες μέλος του; 

Είναι η κακή ποίηση, αυτό ξέρω μόνο. Κατά τα αλλά, έτυχε να βρίσκομαι σε κοντινό τραπέζι κατά την ίδρυση της ομάδας. Ζήτησα να μπω, και με ένα 20ρικο με έβαλε η Fâné.  

Πώς προέκυψε το όνομα «The Bad Poetry Social Club»; 

Δεν ξέρω, δε μου λένε. Πρέπει να δώσω άλλο ένα 20ρικο. 

Ποια είναι η τελευταία ποιητική ανθολογία που διάβασες; 

Ξαναδιάβασα το «Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε» του Γ. Αγγελάκα.  

Πες μας ένα όνειρό σου… 

Να μου πουν τι σημαίνει το «The Bad Poetry Social Club». Αν δεν γίνεται αυτό, να μείνουν για πολλά χρόνια ακόμα στη ζωή μου οι άνθρωποι που αγαπώ. Α, και να ακούσει/διαβάσει ο κόσμος λίγη περισσότερη ποίηση. Α, και να πληρώσω τη ΔΕΗ!  

Πες μας έναν στόχο σου για το άμεσο μέλλον. 

Όχι πόνος! (στίχος από το «Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε», Γ. Αγγελάκας, εκδ. Λιβάνη, 1999) 

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι/-ες σου ποιητές /ποιήτριες; Σε έχουν επηρεάσει στον δικό σου τρόπο γραφής; 

Γιάννης Κοντός, Fernando Pessoa (με διάφορα ψευδώνυμα), Anne Sexton, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Αγγελάκας, Νότης Γέροντας, Charles Bukowski, το «The Bad Poetry Social Club».  Θα έλεγα αλήθεια, αν έλεγα πως όλοι αυτοί δεν με έχουν επηρεάσει;  

Ποια είναι η γνώμη σου για την άποψη ότι ένα ποίημα είναι ολοκληρωμένο μόνο όταν απαγγέλλεται; 

Είναι μια κάποια άποψη. Έχω κι εγώ πολλές τέτοιες. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι καθολικές δηλώσεις. Πάντα Αποφεύγω τις λέξεις «μόνο όταν», «πρέπει», «όλα», «πάντα». 

+1. Τι είναι για ‘σένα η ποίηση; 

Κυρίως τα άτομα που αγαπώ και οι διεργασίες στις οποίες με βάζουν. (Εναλλακτική απάντηση: «Τι είναι ποιήση; Το Bad Poetry είναι η ποίηση» – Π.Ι.Ε.Β.)
 

τα χιλιόμετρα είναι μη μετρήσιμα.  

οι εύθειες είναι άπειρες και τα βράδια 

κατασκότεινα και ατελείωτα.  

διανύουμε τις χώρες και τις πόλεις  

και τις τέμνουμε.  

αναδιανέμουμε τον πλούτο μας 

από πόλη σε πόλη 

και χαρίζουμε στα πάρκινγκ της εθνικής 

λίγο από τις ζωές μας.  

με λένε Nami όταν πιάνω τον χάρτη, 

αλλά είμαι απλά η Αλεξάνδρα που φοβάται 

να ντελαπάρει άλλη μια φορά, 

περίπου σαν την Έλενα το δύο χιλιάδες τέσσερα. 

κάθε νταλίκα είναι ο επόμενος  

βασανιστικός θάνατος, και σε κάθε στροφή  

είμαστε έτοιμοι να βγούμε εκτός πορείας 

και να σκορπίσουμε τα μέλη τους σώματος μας 

που μια μέρα, ούτως ή άλλως  

έχει γραφτεί να γίνουν  

η θεία κοινωνία της επόμενης γενιάς. 

η σκέψη που με ηρεμεί  

είναι αυτή που λέει πως ακόμη 

κι αν αυτή τη στιγμή,  

σε 2 δευτερόλεπτα περίπου, 

γίνουμε το κονφετί που σκορπάει στο πάρτι 

και μετά από λίγο ξεχνιέται, 

ακόμη κι αν δηλαδή  

η στραβή έρχεται καταπάνω μας με 160 χιλιόμετρα την ώρα 

στην επόμενη στροφή, 

ακόμη κι αν σε λίγο τα τηλέφωνα των γονιών μας 

θα πέφτουν από τα μουδιασμένα τους χέρια 

και τα πόδια τους θα τους οδηγούν μπροστά από τα κάγκελα, 

εγώ γελάω και λέω πως αν είναι να έρθει τώρα, 

ελπίζω τρομερά να πάμε στην κόλαση μαζί, 

και η αιώνια τιμωρία σας να είμαι εγώ  

που θα επαναλαμβάνω πως σας τα ‘λέγα. 

ακόμη κι αν τα ‘λεγα όμως, 

και τελικά είναι η ώρα μας να γίνουμε ένα με την άσφαλτο, 

είναι πολλά κι αυτά που δεν σου έχω πει ακόμη. 

κι αν έχω την πολυτέλεια λίγου ακόμα χρόνου, 

εδώ, μαζί σου,  

υπόσχομαι να ανοίξω το στήθος με τα χέρια μου αν χρειαστεί, 

για να βρω τον τρόπο να τα αρθρώσω όλα. 

προς το παρόν παρηγορούμαι λίγο 

με την δύση του ηλίου στις 8 και 31, 

το ανοιχτό παράθυρο,  

την μπύρα ανάμεσα στα πόδια και το τσιγάρο στο τασάκι, 

όλα σε μια ακόμη καλύτερη σύνθεση κι από το αγαπημένο μου μπαρ. 

παρηγορούμαι με το πόσο αληθινά αστείο θα ήταν 

αυτό το ποιήμα να διαβαστεί αύριο 

αν όντως απόψε βρουν το κινητό μου  

ανάμεσα στα συντρίμια που θα γίνουμε, 

στην εθνική, 

κάπου λίγο έξω από την πόλη.