Ο Οδυσσέας (κιθάρα, τζουράς) και ο Αλέκος (μπασίστας), συνοδοιπόροι του Παύλου Σιδηρόπουλου στο μουσικό του ταξίδι με τους «Απροσάρμοστους» από το 1979 μέχρι τις 6 Δεκεμβρίου του 1990, -φαίνεται να επέμειναν με την απόλυτη δύναμη της θέλησης και 33 χρόνια μετά το θάνατο του Παύλου– διαγράφουν τώρα μια νέα πορεία μαζί με τον Μπάμπη Χινκιάμη στη φωνή, πρώην μέλος των «Homo Sapiens» και «Σταγόνες Καπνού», τον Βασίλη Κασκαμπά στα τύμπανα, ιδρυτικό μέλος των «Yeah!», καθώς και συνεργάτες όπως ο Γιάννης Ντρενογιάνης και ο Γιώργος Δημητριάδης από τους «Μικρούς Ήρωες».

Οι λεγόμενοι πλέον «ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ 2.1»  με μια νέα σύνθεση και updated διάθεση στο rock ‘n’ roll λογισμικό τους ήρθαν να μας ξανασυστηθούν.

Οδυσσέας Γαλανάκης: Σκοπός είναι αν πάει καλά η φάση, όπως τρέχει η ιστορία, να φύγει το Απροσάρμοστοι και να μείνει το Α 2.1. Ναι μεν το στηρίζουμε, ναι μεν το σεβόμαστε, δηλώνουμε ότι είμαστε οι Απροσάρμοστοι, όμως αυτό είναι κάτι καινούργιο.

Αυτή η πορεία ξεκίνησε το 2022. Ο Οδυσσέας Γαλανάκης και ο Αλέκος Αράπης, όταν χώρισαν τους μουσικούς τους δρόμους με τον φυσικό ντράμερ των Απροσάρμοστων, Κυριάκο Δαρίβα, ένιωσαν την επιθυμία -αν και πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια- να συνεχίσουν ένα όραμα, το οποίο ήταν ήδη αποτυπωμένο σε χαρτί… Συνθετικά, μουσικά και στιχουργικά.

Αλέκος Αράπης: Απλά υπήρχε ένα διαρκές κόλλημα και με όμικρον και με ωμέγα (γέλια). Το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι… Ωραία τα σκέφτηκες, ωραία τα έκανες, τώρα πού πας να τα πουλήσεις όλα αυτά; Είναι βασικό αυτό.

Οδυσσέας Γαλανάκης: Όπως λένε στο χωριό μου, point of view. Επίσης, η ωριμότητα και το πως αξιολογείς τις εμπειρίες σου. Δε χρειάζεται να είναι δικές σου. Αν ήταν έτσι, οι ποιητές θα έγραφαν μόνο για ένα θέμα, μόνο για αυτό που τους απασχολούσε. Ποιητής γίνεται και ο Αράπης και ο Μπάμπης και οποιοσδήποτε έχει ψυχή. Δεν είναι απαραίτητο να είναι πρωτότυπη η εμπειρία. Τη δανείζεσαι την εμπειρία. Το θέμα είναι πόσο καλά θα την χειριστείς και θα μπεις στο πετσί της.

Μπάμπης Χινκιάμης: Από την άλλη τα πράγματα είναι ίδια κοινωνικά και οι καταστάσεις παρόμοιες. Πάντα υπήρχαν αδικίες, πάντα υπήρχαν λόγοι για τους οποίους θα μιλήσεις, θα γράψεις σε οποιαδήποτε μορφή της τέχνης. Αυτό που αλλάζει είναι σε ποιον απευθύνεσαι, πώς ήταν το κοινό σου πριν 30 χρόνια και πώς είναι τώρα.

Οδυσσέας Γαλανάκης: Δεν είναι ίδια τα πράγματα. Οι καταστάσεις μπορεί να μοιάζουν αλλά είναι τελείως διαφορετικές. Έχουν άλλη επίταση. Παραδείγματος χάρη, παλαιότερα έβλεπες ένα “όργανο καταστολής” στο δρόμο με τον οποίο υποτίθεται θα συγκρουόσουν, ο οποίος φορούσε ένα πιλικιάκι, είχε το βασικό εξοπλισμό, φορούσε σκαρπίνια παπουτσάκια και τίποτα άλλο. Και ήταν ίσοι όροι. Το πιστόλι δεν τολμούσε να το βγάλει. Έβγαζε το γκλοπ και εσύ έβγαζες ένα στυλιάρι ακόμη πιο μεγάλο. Τώρα μπορεί η κατάσταση να είναι η ίδια απέναντι σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, αλλά το “όργανο καταστολής” που έχεις απέναντι είναι πλέον «Ρόμποκοπ».

Μπάμπης Χινκιάμης: Και φυσικά δε θα ακουστείς ποτέ.

Οδυσσέας Γαλανάκης: Θυμάμαι… όταν κατέβαιναν οι οικοδόμοι το ’76 – ’77, τα “όργανα καταστολής” κρυβόντουσαν, έφευγαν. Οι οικοδόμοι ξήλωναν πεζοδρόμια, έφερναν σκαλωσιές και θηρία όλοι –τότε η οικοδομή ήταν στην άνθισή της- γινόταν γαλατικό χωριό!

Γιώργος Σκαρλάτος: Ωραίες εποχές! (γέλια)

Οδυσσέας Γαλανάκης: Ωραίες εποχές! Ωραίες κουβέντες που λέει και ο Προύσαλης! (γέλια)

Αλέκος Αράπης: Τότε δούλευα  κλητήρας σε εξωτερικές εργασίες και είχα τύχει σε διαδήλωση των οικοδόμων. Θυμάμαι που είχε βάλει ο Έβερτ ζαρντινιέρες στη Σταδίου. Μέσα σε μια ώρα, εκεί που γινόταν ο σαματάς, δεν υπήρχε τίποτα. Όλα είχαν γίνει κομμάτια, είχαν ξηλώσει τα πάντα. Το τι ξύλο είχε πέσει! Μέχρι και εγώ είχα φάει, που απλά παρακολουθούσα. Είπα…πώς έρχονται έτσι κατά πάνω μου; (γελάει)

Πόσο γρήγορα κυλάει δυστυχώς ο χρόνος σε τέτοιου είδους συναντήσεις με τέτοιου είδους συζητήσεις… Μακάρι να μπορούσα να μεταφέρω περισσότερα από την κουβέντα μας… Έτσι, αφού απολαύσαμε με τη μουσική αυτή παρέα τα διηγήματα και τις εμπειρίες της, επανήλθαμε στα αρχικά λεγόμενά μας. Το μουσικό όραμα των «ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ 2.1».

Οδυσσέας Γαλανάκης: Ήτανε μέσα στο μυαλό μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια να φτιάξουμε τα κομμάτια που μας είχε αφήσει ο Βασίλης Πετρίδης, ο άλλος μας κιθαρίστας ο οποίος έχασε τη ζωή του σ’ ένα τροχαίο δυστύχημα, το 2004. Ο Βασίλης είχε γράψει καταπληκτικά τραγούδια, τα οποία τα είχαμε με τη μουσική, τη θεματολογία του, τους στίχους του, τις μελωδίες του, όλο, συνθετικά παρουσιασμένο έργο. Οπότε τα πήραμε τιμής ένεκεν και στιχουργικά και μουσικά και τα ενορχηστρώσαμε, ακέραια όμως.

Οι  ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ 2.1 δουλεύουν αυτόν τον καιρό στο στούντιο πέντε από  τα κομμάτια-παρακαταθήκη του Πετρίδη και φυσικά νέες συνθέσεις, ήχους και ιδέες. Τα τραγούδια του Πετρίδη, τα οποία θα κυκλοφορήσουν σταδιακά σε single, είναι πιο κοντά στο ύφος του Παύλου. Ήδη κυκλοφόρησε το ολοκαίνουριο «Τι περιμένεις» σε μουσική δική τους και στίχους του Γιώργου Σκαρλάτου, πρώην μέλους των «Magic de Spell» και τραγουδιστή, μπασίστα και συνθέτη των «Art Telepaths», από το 2012.

Γιώργος Σκαρλάτος: Το «Τι περιμένεις» είναι η ζωή που ζούμε. Αυτοί είμαστε. Το ερώτημα είναι Τι περιμένεις…; Κάτι δε πρέπει να κάνεις…; Τουλάχιστον αυτήν την ερώτηση στον καθρέφτη. Μπας και πάει παρακάτω. Μιλώ πλανητικά πλέον. Το πρόβλημα μας είναι γενικό. Προσπαθούν να μας αφαιρέσουν ακόμη και τον τρόπο που σκεφτόμαστε ή περιμένουν να σκεφτόμαστε μόνο αυτά που απαιτούν κάποιοι άλλοι.

Η νέα ολοκληρωμένη δουλειά τους θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο το καλοκαίρι του 2024.

Οι «ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ», αυτός ο καταλύτης που χτυπούσε σαν κεραυνός την ελληνική rock σκηνή τη δεκαετία του ’90, συνεχίζει ακόμη να φλέγεται. Έχοντας φύγει πια ο Παύλος, οι εναπομείναντες συνοδοιπόροι του, κουβαλώντας το χρέος της δημιουργίας και της αντίδρασης και μόνο, συνεχίζουν να μας τα λένε…

Άλλωστε όπως είπε πολύ εύστοχα και ο Αλέκος Αράπης…

Το Rock ‘N Roll είναι ότι ήτανε και πριν 40 χρόνια. Είναι το ίδιο πράγμα.

Οι «ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ 2.1» θα εμφανιστούν ζωντανά την Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2024 στο γνωστό σημείο, Ηπείρου κι Αχαρνών, το ιστορικό Κύτταρο, στο πλάι του «Θείου Νώντα» (έτσι συνήθιζε να αποκαλεί τον Πουλικάκο ο Παύλος Σιδηρόπουλος) και τους «Γεια σου Τάκη» για να μας μεταφέρουν μια ιστορία ίδια με διαφορετικό τρόπο.

Για κλείσιμο θα δανειστώ αυτή τη φορά τρεις λέξεις του Οδυσσέα Γαλανάκη, ευχαριστώντας τους για αυτή την ειλικρινή μας συνάντηση…

Καλή τύχη μάγκες!

Το «Τι περιμένεις» είναι η ζωή που ζούμε. Αυτοί είμαστε. Το ερώτημα είναι Τι περιμένεις…; Κάτι δε πρέπει να κάνεις…; Τουλάχιστον αυτήν την ερώτηση στον καθρέφτη.

ΑΠΡοΣΑΡΜΟΣΤΟΙ 2.1 – Τι Περιμένεις