«ORESTES»
Η αμφισβήτηση του χρέους είναι κεντρικό θέμα και στην ιστορία του Dimitri Chevet, που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του Α ́ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία, σε φόντο χακί. Ο Ορέστης είναι στρατιώτης που δεν θέλει πια να σπέρνει το θάνατο στο όνομα «ιδανικών» και αναρωτιέται ποιος είναι ο λόγος που αποκαλείται φονιάς σε καιρό ειρήνης και ήρωας σε καιρό πολέμου. Η φωνή της συνείδησης εμφανίζεται μπροστά του με τη μορφή νοσοκόμας του Ερυθρού Σταυρού και τον φέρνει αντιμέτωπο με τις πράξεις του.
Αθηνά Εξάρχου, Δρ ιστορίας της τέχνης
INNER VIEW
Ξένια Μουστάκα
«Στρατηγοί, Έθνος, Ιδέες, Υπερηφάνεια, Τιμή»: Ο ήρωάς σας αρνείται να χυθεί άλλο αίμα για όλα αυτά κι αποφασίζει να φύγει. Είναι η στιγμή που έρχεται αντιμέτωπος με τις αντικρουόμενες ταυτότητές του, του φύλακα, του δολοφόνου, του ήρωα. Υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει, κατά τη γνώμη σας, «να χυθεί αίμα» στη σύγχρονη εποχή, ώστε να νοηματοδοτηθεί αυτή η πάλη των ταυτοτήτων;
Δεν νομίζω ότι υπάρχει οτιδήποτε και σε οποιαδήποτε εποχή που να δικαιολογεί την άσκηση βίας ή τη «δολοφονία» την οποία μασκαρεύουμε με αυτούς τους τίτλους. Τους αποκτούμε, για να αιτιολογήσουμε τις πράξεις μας νιώθοντας είτε υπερηφάνεια είτε ενοχές. Δεν αλλάζει όμως η ουσία: αφαιρέσαμε μια ανθρώπινη ζωή που -έστω για εκείνη τη στιγμή- δε θεωρήσαμε πως είναι ισάξια με τη δική μας. Αφήσαμε να μας κατακτήσει η οργή, η δική μας δικαιοσύνη, τα ιδανικά που μας έδωσαν άλλοι και που αφομοιώσαμε ως δικά μας κι ελευθερώσαμε το ζώο από μέσα μας. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» είναι απλά μια φράση που λέμε στον εαυτό μας, για να κρατήσουμε αυτό το ζώο πάλι μέσα μας.
«Η μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα». Αν οι Ερινύες κυνηγούν τον ήρωά σας, πώς θα απαλλαγεί από αυτές; Πώς λυτρώνεται κανείς μετά από τόσο χυμένο αίμα και πώς θα ζήσει τη ζωή μετά ο ήρωάς σας ή ο άνθρωπος που συμβολοποιείται μέσα από αυτόν;
Έχει να κάνει καθαρά με τον τίτλο τον οποίο αποφασίζει εν τέλει να ενστερνιστεί. Αυτόν τον οποίο αισθάνεται ο ίδιος, αυτόν που του ορίζουν οι υπόλοιποι. Παραμένει, βέβαια, ένα προσωπείο, πίσω από το οποίο μόνο εκείνος μπορεί να ξέρει τι πραγματικά είναι και πώς θα το ζήσει στην πορεία. Μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα, όσοι είμαστε στον περίγυρο, ότι συμβιώνει πλέον με τους δαίμονές του. Ζει με τις ενοχές του. Γιατί νιώθουμε ασφαλείς πιστεύοντας πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε κάπου μέσα μας αγνοί.
‘Όταν ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του τον Άβελ, καταδικάστηκε να βαδίζει στη γη σημαδεμένος, ώστε να αναγνωρίζουν όλοι την πράξη του. Κατά πόσο όμως αυτό επιβάρυνε τον ίδιο, αναρωτιέμαι.