Ελένη Σαρλή

Ξένια Μουστάκα

Σύμφωνα με την εικαστικό, πηγή έμπνευσης του συγκεκριμένου κύκλου εκτιθέμενων έργων είναι η μελέτη του βιβλίου της Γενέσεως. Στόχος της ήταν να παραλληλίσει τα γεγονότα που συναποτελούν την αφήγηση του βιβλίου με τα σημερινά γεγονότα που εκτυλίσσονται στην ίδια γωνιά του πλανήτη και συγκλονίζουν την ανθρωπότητα. Η διαχρονικότητα του ανθρώπινου λάθους, η σύμφυτη με την ανθρωπότητα ροπή προς τον πόλεμο, οι αιώνιοι κατατρεγμοί, η τιμωρία, η επαίσχυντη ασέβεια στο μέγα μυστήριο, στην εναρκτήρια πράξη του πολιτισμού, στην ιερότητα της Ζωής, τα θύματα, τα παιδιά, ο άμαχος πληθυσμός είναι θέματα που επαναλαμβάνονται και απασχολούν τη Σαρλή.

Ξεκινώντας από σκίτσα προέκυψαν εικόνες συμβολικές, οι οποίες μετατράπηκαν σε χαρακτικά έργα και σε μεγαλύτερων διαστάσεων κάρβουνα, αναφέρει η εικαστικός. Οι φιγούρες των έργων παραμορφώνονται, σκυφτές, διπλωμένες -θα έλεγες- στα δυο, σπάνε σπαρακτικά, εκφράζουν την οδύνη τους με έντονες χειρονομίες, έχουν σκαμμένα τα πρόσωπά τους, σκυθρωπά, γεμάτα πόνο, έμπλεα απορίας και αδυναμίας να συμφιλιωθούν με τη μοίρα τους, τον θάνατο, την απώλεια, το χάος, την προαιώνια μοίρα του ανθρώπου.

Τα έργα της έκθεσης συγκροτούν το σώμα ενός δοκιμίου. Πρόκειται για ένα δοκίμιο που πραγματεύεται την αντιπαραβολή του πόνου, του θανάτου και της δυστυχίας του πολέμου από την μια και τη γέννηση του θεανθρώπου από την άλλη. Αν ο θεάνθρωπος γεννιόταν σήμερα σ’ αυτόν τον φρικτό τόπο; Η εικαστικός φαίνεται να αναρωτιέται κι αφήνει τον θεατή εμβρόντητο να απαντήσει, να κάνει το μέρος του σ’ αυτή την ιστορία, στην πορεία της ανθρωπότητας στον όλεθρο.

Οι έμψυχες παρουσίες στα έργα της, άνθρωποι και ζώα, μαζί, όπως παλιά, τότε που ο καθημερινός βίος ήταν κοινός. Άνθρωποι και ζώα δε διαβιούσαν απλώς υπό κοινή στέγη, αλλά εξαρτιόνταν οι μεν από τα δε κι αντίστροφα. Ζώα και άνθρωποι σε σύγχυση, «εγκιβωτισμένοι», απεικονίζονται, εγχαράσσονται. Το σπίτι, η οικία, η στέγη, ένα δοχείο, η φάτνη αποδομημένη κι αναπλαισιωμένη είναι το καταφύγιο -θυμίζει κιβούρι μιας ενδεχόμενης τελευταίας κατοικίας- όπου άνθρωποι και ζώα εσωκλείονται ασφυκτικά και κοιτούν κάμπτοντας το σκεβρωμένο σαρκίο τους ψηλά μια διέξοδο ενδεχομένως προς το φως. Ο αμνός του θεού, ο αμνός του ανθρώπου, άσαρκος, μια μάζα οστών και μια Μαντόνα, μια Παναγία ή μια Μάνα δεν κοιτά αυτόν τον αμνό, αλλά με το ομιχλώδες, κενό βλέμμα της τείνει να ρωτήσει τον απέναντί της θεατή – συνομιλητή πόσοι αιώνες μένουν ακόμη ως το τέλος του δράματος.

Τα έργα της έκθεσης χαρακτηρίζονται από διακειμενικότητα, συνομιλούν και συγκροτούν μιαν αδιάσπαστη ενότητα ως προς τις γραμμές, το χρώμα, τη δυναμική, την αφήγηση. Τα κείμενα της έκθεσης υπογράφει η ιστορικός τέχνης, εικαστικός και ανεξάρτητη επιμελήτρια Αντιγόνη Καψάλη. Μην την χάσετε!

Η Ελένη Σαρλή αποφοίτησε από το Τμήμα Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας το 2014, από το εργαστήριο του Γιάννη Καστρίτση. Έχει μεταπτυχιακό στον Μεταβιομηχανικό Σχεδιασμό, το οποίο εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, με υπεύθυνο καθηγητή τον Αλέξανδρο Ψυχούλη. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει διατελέσει αντιπρόεδρος του Σωματείου Εικαστικών Λάρισας. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη χαρακτική και εργάζεται ως καθηγήτρια εικαστικών.

 

 Click one Photo, open Gallery