Η πολύτιμη κληρονομιά της Madame d’Ora
Το 1881, στην Αυστρία, οι Kallmus, ένα ζευγάρι εύπορων Εβραίων, καλωσορίζουν το πρώτο τους παιδί. Ένα κορίτσι που του δίνουν το όνομα Dora αλλά, θα μείνει γνωστό στην ιστορία της φωτογραφίας με το ψευδώνυμο Madame d’Ora.
Μια ασυνήθιστη για την εποχή της γυναίκα, αινιγματική και μυστηριώδης που με εφόδια την εξαιρετική της καλλιέργεια, την υποστήριξη του οικογενειακού της περιβάλλοντος και μια Kodak Box που αγόρασε σε ένα ταξίδι της στην Κυανή Ακτή στα 23 της χρόνια, ξεκίνησε τη διαδρομή της στα ανδροκρατούμενα μονοπάτια της φωτογραφίας των αρχών του 20ου αιώνα.
Μαθήτευσε δίπλα στο Βερολινέζο φωτογράφο Nicola Perscheid, το 1906 ήταν η πρώτη γυναίκα που έγινε μέλος της Ένωσης Αυστριακών Φωτογράφων και τρία χρόνια μετά άνοιξε το δικό της στούντιο στη Βιέννη.
Ήταν μια εποχή που στις γυναίκες απαγορευόταν να αποκτήσουν τεχνική κατάρτιση στη φωτογραφία, κάτι που ίσχυε και για την ίδια, μια αδυναμία της που ξεπέρασε μέσω της συνεργασίας της με τον Arthur Benda, ο οποίος ανέλαβε το σκοτεινό θάλαμο του στούντιο.
Σύντομα, το στούντιο της εξελίχθηκε σε καλλιτεχνικό σαλόνι από το οποίο πέρασε όλη η αριστοκρατία της Βιέννης, πολιτικοί και καλλιτέχνες όπως, ο Gustav Klimt, η Alma Mahler-Werfel, η Anna Pavlova, η Tamara de Lempicka, ο Pablo Picasso. Με το φακό της αιχμαλώτισε τις σημαντικότερες φιγούρες της avand garde σκηνής και του εξπρεσιονισμού.
Το 1925 το περιοδικό μόδας L’Officiel, την προσκαλεί στο Παρίσι. Μια νέα σελίδα γυρνάει στην καριέρα της καθώς μετακομίζει μόνιμα εκεί και συνδέεται φιλικά με διάσημους σχεδιαστές μόδας, όπως τη Madame Agnès και τον Cristóbal Balenciaga. Μέχρι το 1930, η φωτογραφία μόδας αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της δουλειάς της. Ήταν η εποχή που τα περιοδικά μόδας περνούσαν από την εικονογράφηση στη φωτογράφιση των κολεξιόν, με τις φωτογραφίες της να γίνονταν περιζήτητες από περιοδικά όπως το Vogue, το Harper’s Bazaar, το Tatler και το Vanity Fair.
Την επόμενη δεκαετία στρέφει την προσοχή της στο χώρο του θεάματος. Ο κινηματογράφος, το θέατρο και το καμπαρέ τραβούν την προσοχή της. Μπροστά από το φακό της στέκονται εμβληματικές φιγούρες όπως, ο Cecil Beaton, ο Maurice Chevalier και η Colette.
Η εντυπωσιακή πορεία της διακόπτεται απότομα με την εισβολή των Ναζί στο Παρίσι, οι οποίοι απαγόρευσαν οποιαδήποτε δραστηριότητα στους Εβραίους. Κλείνει το στούντιο της και κρύβεται σε ένα υπόγειο κάπου στην Αρντές μέχρι να καταφέρει να το σκάσει από τη Γαλλία. Την ίδια περίοδο, οι γονείς και η αδερφή της εξοντώνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Επιστρέφει στη Γαλλία με τη λήξη του πολέμου, φέροντας τις πληγές της από την απώλεια της οικογένεια της. Το 1948, στα πλαίσια μιας αποστολής των Ηνωμένων Εθνών, χωρίς εξοπλισμό, με μια Rolleiflex στα χέρια δημιουργεί μια καθηλωτική σειρά πορτραίτων ανθρώπων που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Από το 1949 μέχρι το 1958 αφοσιώνεται σε αυτό που η ίδια αποκάλεσε «Το τελευταίο μεγάλο έργο μου». Ντυμένη κομψά επισκέπτεται σφαγεία της πόλης του Φωτός και φωτογραφίζει μέσα στο αίμα και τα ουρλιαχτά, αποθεώνοντας μέσα από το φακό της την ομορφιά και τον θάνατο, κάνοντας τον Jean Cocteau να την χαρακτηρίσει ως μια ιδιοφυή, αγέραστη γυναίκα, με απίστευτη διαύγεια που καταφέρνει να περπατά σε ένα λαβύρινθο παραμερίζοντας τους δολοφόνους με μια κίνηση, βάζοντας στη θέση τους την κάμερα της μπροστά στην καθημερινή θυσία της σαρκοφάγου λατρείας μας.
Το 1959, καθώς περπατά στο δρόμο, μια μοτοσυκλέτα πέφτει επάνω της. Το ατύχημα την αφήνει με μερική αμνησία και ανίκανη να δουλέψει. Αποσύρεται στο πατρικό της στην Αυστρία όπου πεθαίνει τέσσερα χρόνια αργότερα. Πίσω της αφήνει μια πολύτιμη κληρονομία. Τις φωτογραφίες της. Φωτογραφίες που αποκαλύπτουν τη συγκλονιστική πορεία αυτής της τολμηρής γυναίκας από την ανάλαφρη κομψότητα της ζωής μέχρι την βαθιά τραγικότητα του θανάτου. Εικόνες- τεκμήρια της διαδρομής της στον κόσμο της φωτογραφίας, ενός κόσμου, που όπως έλεγε η ίδια, ήθελε να βυθιστεί γιατί πίστευε ότι μπορούσε να γίνει δικός της.
Comments
No Comments