Οι Magic De Spell διασκευάζουν το εμβληματικό “Σφαγείο” του Μίκη Θεοδωράκη

Γιατί μας Χτυπούν το βράδυ στη ταράτσα?

Στους άστεγους δρόμους.

Στα σιδερένια σύνορα.

Μες τις τρύπιες πολυταξιδευμενες βάρκες.

Στα πεζοδρόμια που ξέρασαν τις πλάκες τους.

Στα σχολεία που ξεμάθαμε…

Και όλα μετατράπηκαν σε ένα Σφαγείο φίλε μου. Το Σφαγείο που πήρε τη φωνή του Αλέξη, του Παύλου, του Βασίλη, του Ζακ, των παιδιών σου που επέλεξαν αυτό το ταξίδι στις ράγες… της μάνας σου ρε! Το Σφαγείο που έδωσε φωνή στον Αντρέα, στον Γρήγορη, στο Μίκη, στους Magic de Spell και σε ένα πουλί… που, καθότι ελεύθερο, δε σφαγιάστηκε ποτέ. 

“πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ’μαστε παρέα / τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ”

Ανατρέχοντας στην ιστορία των βασανιστηρίων στην Οδό Μπουμπουλίνας, μια αντιδικτατορική κραυγή, ένα ανατριχιαστικό τραγούδι, φόρος τιμής στον φίλο, συναγωνιστή και συγκρατούμενο του Μίκη Θεοδωράκη, το «Σφαγείο», έδωσε για πάντα  πνοή στον θάνατο. Οι Magic de Spell διασκευάζουν το ομότιτλο τραγούδι του μεγάλου και επιδραστικού αυτού συνθέτη, και κάτω από τον γενικό τίτλο «ΣΚΟΤΩΝΩ ΛΕΝΕ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΖΩ», μας δίνουν ένα digital single, με ακόμη δύο νέες ηχογραφήσεις. 

Τα τραγούδια των Magic de Spell ήταν συχνά αντιδραστικά και επικεντρωμένα σε κοινωνικά ζητήματα. Άλλωστε, είναι μια μπάντα που δεν αρκέστηκε ποτέ στο παρελθόν, αλλά είχε την ικανότητα να αντιπαραθέτει την οργή και το δράμα με την ανάγκη για ομορφιά, σε μια ανεξάντλητη έως σήμερα πορεία .  

«Οι στίχοι στο «Σφαγείο» του Μίκη Θεοδωράκη που είναι γραμμένοι δεκαετίες πριν, δε φέρουν μόνο τη φόρτιση εκείνης της εποχής, αλλά και του σήμερα. Μας βάζουν σε σκέψεις, μήπως απλά συνεχίζουμε να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας και τίποτα δεν έχει αλλάξει πραγματικά…» 

«Χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα / μετρώ τους χτύπους, το αίμα μετρώ / πίσω απ’ τον τοίχο πάλι θα ’μαστε παρέα / τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ»

Ποιος είναι όμως ο Ανδρέας; Με βεβαιότητα μπορώ να πω, κάποιος που θα μπορούσε να έχει ακόμη και το όνομα σου. Αλλά θα ταυτιστούμε με το δικό του. Ανδρέας Λεντάκης. 

O Λεντάκης, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ανέπτυξε πλούσια δράση στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος. Όταν οι συνταγματάρχες πήραν στα ματωμένα χέρια τους την ατυχία της χώρας, ήταν από τους πρώτους «φακελωμένους» κατά τη διάρκεια της Χούντας, υπομένοντας τις ανακρίσεις, τα φριχτά βασανιστήρια και το μαρτύριό του πάνω στην ταράτσα. «Με χτυπούσαν με μικρούς σάκους γιομάτους με άμμο στο κεφάλι, γιατί γνώριζαν πως είχα μετατραυματική επιληψία…» 

Το βράδυ, χτυπούν πάλι στην ταράτσα. Ο Αντρέας ειδοποιεί τον Μίκη πως πρόκειται για κάποιον Λαμπράκη. Ουρλιαχτά. Η καρδιά του πάει να σπάσει. «Πότε επιτέλους θα γλιτώσω απ’ το ανθρώπινο σφαγείο;» Τότε, σαν αστραπή χτύπησε τη σκέψη του η ιδέα της απεργίας πείνας. 

Στο αυτοβιογραφικό του έργο «Το Χρέος», ο Θεοδωράκης εξιστορεί: 

«Πλάι στο αποχωρητήριο, το πρώτο μου κελί. Ο Ιούδας ανοιχτός. Βάζω βιαστικά το μάτι. Ο Αντρέας! Υποχωρώ. Ένα μάτι με παρατηρεί. Μετά μεγαλώνει. Μπαίνω στο «μέρος». 

Χτυπώ τον τοίχο συνθηματικά. Ξαναβγαίνω. Μια γρήγορη ματιά. Ο Αντρέας καθισμένος κατάχαμα, χορεύει! Μες στο κελί, ετοιμάζω το Μορς των φυλακών. ΑΒΓΔ-ΕΖΗΘ-ΙΚΛΜ κ.λ.π. Χτυπάς πρώτα τη σειρά της ομάδας και στη συνέχεια τη σειρά του γράμματος μέσα στην ομάδα». 

«Που πάει να πει σ’ αυτή τη γλώσσα τη βουβή/ βαστάω γερά, κρατάω καλά/ Μες στις καρδιές μας αρχιναέι το πανηγύρι/τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ/τακ τακ εσύ τακ τακ εγώ».

Οι  Magic de Spell φέρνουν την ιστορία του Αντρέα στο σήμερα, με μια αιφνιδιαστική αιματηρή ατμόσφαιρα που γίνεται εικόνα, μέσα από τη ματιά του Νίκου Σούλη, που αδιαμφισβήτητα μας σύστησε στην τέχνη των video clips. Μέσα από τις εικόνες του, μεταφερόμαστε στα κρατητήρια του τότε (ΕΑΤ-ΕΣΑ), παρομοιάζοντάς τα με τις μεταμοντέρνες αόρατες φυλακές του σήμερα. 

Υπάρχουν στιγμές που οι αδυσώπητοι τίτλοι των τραγουδιών και οι στίχοι τους φαίνεται να εμπνέουν το απόλυτο χάος, αλλά υπάρχουν επίσης στιγμές που σε ωθούν σε έναν νέο, συναρπαστικό τρόπο σκέψης και δράσης. 

Όπως οι Magic de Spell παραθέτουν: 

«Λέγοντας τη δική μας ιστορία, δεν προσπαθούμε να πούμε την ιστορία όλων των άλλων, ούτε να φτιάξουμε τον κόσμο. Μιλάμε για το πώς φτιάχνουμε τον δικό μας. Θέλουμε οι άνθρωποι που έχουν περάσει κάποιο τραύμα, στενοχώρια ή απώλεια να αισθάνονται ότι δεν είναι μόνοι τους, και ότι είναι δυνατόν να ανακτήσουν τη χαρά μέσω νέων εμπειριών. Αλλά και να αντλήσουν έμπνευση, μέσω της στοργής για τη φύση και τους ανθρώπους». 

Τα δύο τραγούδια αντικατοπτρίζουν την άγρια ​​κρίση στις δυτικές κοινωνίες ή ίσως και μια σκοτεινή πόρτα στο πίσω δρομάκι, στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Μεταφέρουν ένα ερώτημα προς όλους μας:  

«ΠΕΣ ΑΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΓΙ’ ΑΥΤΟ».