Click

Νάπολη: φωτογραφίζοντας κάτω από το βλέμμα του θεού

Art, Travel Στάθης Μανδαλάκης 6765

Αν αποσυνθέσεις τη Νάπολη, θα σου μείνουν ο ήχος μιας κόρνας, η μυρωδιά ψημένης ζύμης, ένα βουνό από σκουπίδια και μια τοιχογραφία του Μαραντόνα. Άραγε, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις;

NΑΠΟΛΙ PHOTO: ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΝΔΑΛΑΚΗΣ

Η απάντηση είναι μάλλον όχι. Γιατί αυτό που δίνει μοναδικότητα στη Νάπολη είναι αυτό που δε φαίνεται, αυτό που υπερβαίνει τις αισθήσεις. Πόλεις με γραφικά σοκάκια υπάρχουν πολλές και σίγουρα πολύ καλύτερα διατηρημένες. Πόλεις με παραλιακό μέτωπο ακόμα περισσότερες. Πόλεις με κάστρο και αμφιθεατρική θέα, να φάνε κι οι κότες. Η Νάπολη είναι μια πόλη καθόλου ευρωπαϊκή. Καθόλου ξενέρωτη. Χαώδης, φουριόζα και άναρχη. Στις 11 το βράδυ μιας Τετάρτης, όταν οι περισσότεροι ευρωπαίοι βλέπουν ήδη όνειρα, οι νεαροί Ναπολιτάνοι κατηφορίζουν προς κάποιο μπαρ, περπατώντας σε σπασμένα πεζοδρόμια, αποφεύγοντας κάθε είδους ακαθαρσία και αγνοώντας κάθε κανόνα κυκλοφορίας. Η πόλη δεν κοιμάται. Δεν ησυχάζει.

NΑΠΟΛΙ PHOTO: ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΝΔΑΛΑΚΗΣ

NΑΠΟΛΙ PHOTO: ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΝΔΑΛΑΚΗΣ

Οι τουρίστες είναι -και εκεί- σχεδόν παντού. Στήνονται στην ουρά για μια πίτσα σαν αυτή που έφαγε σε μια ταινία η Τζούλια Ρόμπερτς και περιμένουν με τις ώρες ακουμπισμένοι σε ένα βρώμικο πεζοδρόμιο για να βγάλουν μια φωτογραφία του φαγητού τους πριν το καταναλώσουν και γενικά, κάνουν ό,τι κάνουν οι τουρίστες παντού.

Και ποιοι είναι οι Ναπολιτάνοι;

Στα οικεία τους πρόσωπα δεν στριμώχνεται κάποιος καθωσπρεπισμός ούτε ίχνος αστικής ευγένειας. Φαίνεται ότι αγανακτούν από το συνωστισμό που έχουν επιφέρει οι low-budget πτήσεις και μισούν να τους φωτογραφίζουν τουρίστες και. Γιατί να θέλουν άλλωστε να απεικονίζεται η φτώχεια, οι κακοδιατηρημένες προσόψεις των σπιτιών, τα βρώμικα στενά μπαλκόνια, η εξαθλίωση των ανθρώπων που περπατούν και κοιμούνται ανάμεσα σε σκουπίδια.

Για να δώσουν λίγη αίγλη στην πόλη τους, οι Ναπολιτάνοι στρέφονται στο θεό. Τον Ντιέγκο. Δεν μπορείς να κάνεις 10 μέτρα χωρίς να δεις τη φιγούρα του. Σε τοίχους, σε φανέλες, σε πόστερ, σε σημαίες. Το βλέμμα του λειτουργεί σαν το Πανόπτικο του Μπενθαμ. Είναι παντού για να διασφαλίσει ότι η πόλη Του διατηρεί ακόμα κάποιο μεγαλείο.

NΑΠΟΛΙ PHOTO: ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΝΔΑΛΑΚΗΣ

NΑΠΟΛΙ PHOTO: ΣΤΑΘΗΣ ΜΑΝΔΑΛΑΚΗΣ

Αρκούν δυο απογεύματα και λίγα χιλιόμετρα περπάτημα για να καταλάβεις γιατί ο Μαραντόνα λατρεύτηκε με τέτοιο εξωπραγματικό τρόπο εκεί. Μόνο αυτός, μόνο εκεί θα μπορούσε να αγαπηθεί έτσι. Ο θεός του ποδοσφαίρου, ένας φτωχοδιάβολος με εξωπραγματικό ταλέντο, επέλεξε να παίξει μπάλα στην ανυπόστατη ομάδα μιας φτωχούπολης. Και την έβαλε στον ποδοσφαιρικό χάρτη, κέρδισε τίτλους, την έκανε να νιώσει για πρώτη φορά ισχυρότερη από τους υπερδύναμους ανταγωνιστές της.

Δεν επιστρέφει μια πόλη από αυτό. Δεν μπορεί να ζήσει κάτι μεγαλύτερο. Ούτε καν το μεγαλείο της Πομπηίας, η επιβλητικότητα του Βεζούβιου, ο κοσμοπολιτισμός των αμαλφικών ακτών και του Κάπρι, μπορούν να συγκριθούν με το μεγαλείο που ακόμα προσφέρει η ανάμνηση του Ντιέγκο. Και αυτό είναι που κάνει τη Νάπολη να ξεχωρίζει. Μια πόλη που έψαχνε από κάπου να πιαστεί, να νιώσει σημαντική, να φτάσει λίγο ψηλότερα, χωρίς να σταματήσει να περηφανεύεται για αυτά που της καταλογίζουν. Η Νάπολη θα ζει στον αστερισμό του Ντιέγκο. Οι Ναπολιτάνοι θα νιώθουν οι ‘εκλεκτοί’ και αιωνίως υποχρεωμένοι να Τον λατρεύουν.