«Αν δεν ήσουν εδώ, πού θα ήθελες να είσαι;»

(Τίτλος 1ου Κεφαλαίου)

Τι κοινό μπορεί να έχουν: ένας σερίφης του 19ου αιώνα, μια φυλετική σέχτα από την Κένυα, η «Ελαφρά Ταξιαρχία», ένας κομμουνιστής γιατρός από τον Καναδά, κάμποσοι ταχύτατοι πιστολέρο, οι περιβόητοι «Τίγρεις της Μαλαισίας», ένας Άγγλος ληστής (λογοτεχνικό δημιούργημα του Γ.Χ. Έινσγουορθ), ο Σέρλοκ Χολμς με το σκυλί των Μπάσκερβιλ (αλλά όχι ο Γουότσον), κάτι κυνηγοί τίγρεων ινδικής καταγωγής και οι Τέσσερις Σωματοφύλακες -που παραδόξως είναι γνωστοί ως τρείς;

Μα, είναι όλοι τους προσκεκλημένοι σε μία ιδιαίτερη αποστολή: το «Προσκλητήριο Ηρώων» του Paco IgnacioTaibo II, από τις Εκδόσεις Έρμα. (Μεταξύ μας, θα το διάβαζα μόνο και μόνο για το όνομα του βραβευμένου Ισπανού συγγραφέα του).

ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ ΗΡΩΩΝ

Στις 2 Οκτωβρίου του 1968, μια φοιτητική διαδήλωση στο Τλατελόκιο πνίγεται στο αίμα από την κυβέρνηση. Περισσότεροι από διακόσιους φοιτητές και πολίτες σκοτώθηκαν από τα πυρά των αστυνομικών, ενώ εκατοντάδες τραυματίστηκαν. Το μεξικανικό κράτος φρόντισε να θάψει το γεγονός και κανείς δεν τιμωρήθηκε γι’ αυτό το έγκλημα (φυσικά και δε σας θυμίζει τίποτα). Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Νέστωρ Ρίκα, ένας δημοσιογράφος αστυνομικού ρεπορτάζ που συμμετείχε στα γεγονότα. Ενώ βρίσκεται στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου τραυματισμένος από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη (ναι, τον γνωστό), καλεί τους ήρωες της παιδικής του ηλικίας, με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος του Ντίας Ορντάς.

«Όταν πέρασε για πρώτη φορά από το μυαλό σου, την έδιωξες αυτοστιγμεί. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε κάτι που έκανε αυτή την ιδέα να σού κολλήσει -ίσως η φρεσκάδα της-, κάτι που μέσα στην απόλυτη τρέλα της δε σ’ άφηνε να την εγκαταλείψεις»

Το Κίνημα του ’68 έχει ηττηθεί και καταρρεύσει. Μια παρέα φίλων, οι περισσότεροι αγωνιστές και ενεργά μέλη του φοιτητικού κινήματος, καταγράφουν μέσα από τις επιστολές και τις διηγήσεις τους το κλίμα απογοήτευσης, ενοχών και ματαιότητας που ακολούθησε μετά την αποτυχία εκείνης της περιόδου. Ο Πάκο Ιγνάσιο σκιαγραφεί με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο το κεντρικό πρόσωπο του μυθιστορήματός του: Με σπουδές στην Ιατρική κι ένα χαμόγελο που σε μαγνητίζει, ο Νέστωρ φαίνεται συνεπής και αποφασιστικός, διαβάζει ποίηση και οργανώνει διαδηλώσεις στο άψε σβήσε. Κοιμάται λιγότερο από τους υπόλοιπους θνητούς, έχει πάντα χρόνο για έναν περίπατο ή για να γράψει και να διαβάσει. Είναι σκληρός, καπνίζει μανιωδώς τα άφιλτρα Delicados του και βάζει δίσκους στα πάρτι για να χορεύουν οι άλλοι -ειδικά το «The Rhythm of the Rain». Είναι αγαπητός, ποτέ δε ζητάει χάρες και ξυρίζεται καθημερινά. Μα, το πιο σημαντικό είναι ότι διατηρεί έναν θρύλο: Το 1968 αντιμετώπισε τους Γραναδέρους στη Λα Σουδιαδέλα (Κεντρική Πλατεία του Μεξικού) με γροθιές, πέτρες και ξύλα.

Έυηχες λέξεις της μεξικάνικης γλώσσας, με «φόντο» υπέροχες μουσικές στο πικάπ. Ο Φωκνέρ, ο Ίταλο Καλβίνο και τα μυθιστορήματα της Σιμόν ντε Μποβουάρ. Ποιητές, ηθοποιοί κι άλλες εξέχουσες προσωπικότητες του Μεξικού. Ένθερμες συγκρούσεις σώμα με σώμα. Κάτι πορνοπαροιμίες του Πάκο Ιγνάσιο. Υπερβατικές συναντήσεις και ο ήλιος της Καζαμπλάνκα. Όλα διαπλέκονται αριστοτεχνικά μεταξύ τους και ζωντανεύουν ακέραια μέσα στις σελίδες του «Προσκλητηρίου».

Στο τέλος, η εξέγερση που οραματίστηκε και οργάνωσε ο Νέστωρ ενάντια στο καθεστώς του Ορντάς ολοκληρώνεται. Με τη δυναμική συμμετοχή των απλών πολιτών, εργατών και 40.000 φοιτητών που κατέκλυσαν τους δρόμους, αλλά και την αμέριστη συνδρομή του Σάντοκαν, των Μάου Μάου, του Ντοκ Χολιντέι, του Γουάιατ Ερπ και των λοιπών συντρόφων. Ποιος κέρδισε τελικά; Ο αιώνιος νικητής μιας επανάστασης, που είναι η αντίσταση απέναντι στην αδικία και η υπεράσπιση μέχρι τέλους των ιδανικών της ελευθερίας; Ή μήπως… η φαντασία;

«Λαγοκοιμόσουν. Ήξερες ότι ήταν απόγευμα γιατί είχε αυτό το παράξενο φως… Ύστερα, έφτασε ο Αλεχάντρο Σεντέχας, ένας λαμπρός ποιητής από το Μιτσοακάν και ο Ρενέ Καμπρέρα Παλομέκ. Πώς αισθάνεσαι; ρώτησε ο Ρενέ… Τότε, τους είπες:

-Θα τους μαζέψω όλους και θα τους σκίσουμε.

-Δεν έχει απομείνει κανείς για να μαζέψεις. Μας μάζεψαν μια φορά και αποτύχαμε.

-Όχι, όχι εμάς, είπες.

– Τότε ποιους;

-Τους ήρωες.

-Ποιους ήρωες;

-Τους δικούς μου.

– Έχουν απομείνει πραγματικοί ήρωες; Ρώτησε ο Ρενέ, που γινόταν πάντα επιφυλακτικός με τα πολιτικά θέματα.

-Ναι, πίστεψέ με!»