Εκδίκηση

Εισαγωγή εξοπλισμού 

(Τόπος συνάντησης: Εκδίκηση) 

 

Δεν ξέρω αν μας έφεραν εδώ κάποιοι ή αν ήρθαμε μόνοι μας τελικά. Αυτό που ξέρω είναι πως κάποιους τους συμφέρει, τους βολεύει να είμαστε εδώ. Λαός που δεν έχει μάθει να μαθαίνει, να θέλει να μαθαίνει, λαός δειλός να επαναστατήσει, λαός άβουλος, έρμαιο της μόδας, των παθών του, των λαοπλάνων. Συμφέρει, ναι, βολεύει αρκετούς. Βολεύει αυτούς που θέλουνε την ευκολία, που ψάχνουν την ηδονή, την καλοπέραση μονάχα, που δεν σκέφτονται το κοινό καλό, τους γύρω τους. Που δεν σκέφτονται πως σε μια κοινωνία άρρωστη, άρρωστοι θα είναι και οι ίδιοι. Τόσο αμαθής, απαίδευτη αυτή η κοινωνία, που τους λατρεύει όλους αυτούς, αυτόν τον τρόπο ζωής τους. Όχι, μας φέρανε εδώ! Ξέραν καλά τον τρόπο να μας φέρουν! Νικήσανε τον πόλεμο, και χρόνια οι νικητές όλον τον κόσμο θέλουνε να κάνουνε δικό τους. Και τα κατάφεραν! Γι’ αυτό ο κόσμος τους είναι τόσο σάπιος… Γιατί, από την αρχή, αυτοί που νίκησαν γι’ αυτή τη σαπίλα πολεμούσαν. Εμείς λοιπόν είμαστε εχθροί τους. Εμείς θέλουμε μια κοινωνία αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Μια κοινωνία που ο άνθρωπος θα θέλει το καλό του συνανθρώπου, το καλό της ανθρωπότητας, και θα ενώνει αυτό τους ανθρώπους. Μια κοινωνία θέλουμε ανθρωπιάς, τίποτα άλλο. Δε θα τα καταφέρουμε; Μπορεί! Για ένα όμως να είναι σίγουροι… Γι’ αυτά που ζήσαμε εμείς οι αγνοί μες στη σαπίλα, για κάθε όνειρο νεκρό, για κάθε βιασμό, για κάθε στενοχώρια μας, για κάθε σκοτωμένο, για κάθε εξαναγκασμό και ψυχαναγκασμό, θα νιώσουνε όλοι αυτοί κάποτε την οργή μας! Θα είναι τίμια, μα ανελέητη, τότε, η εκδίκησή μας! 

Διασυνδέσεις 

(εκτιμώμενος χρόνος ολοκλήρωσης επιχείρησης: διάρκεια διόρθωσης στραβισμού, κόστη: ανεμελιά, άλλοθι ψευτοζωής, οφέλη: δικαιοσύνη, αλήθεια, τιμή, νίκη) 

 

Τι αλίμονό μας 

να καρτερείτε μια άνοιξη σαν πρώτα 

κι όχι την άνοιξη που λέω πως θα ‘ρτει 

σπαθί κρατώντας δίστομο, φερμένη 

από τα φτερά της Νίκης, να θερίσει 

ό,τι δεν είν’ ανάμεσό σας άξιο 

να τη δεχτεί…  

 

Κι αυτό ‘ναι που με κάνει 

την ώρα τούτη να Σου γράφω, φίλε, 

να Σε ρωτήσω: “Είστ’ έτοιμοι ή δεν είστε 

να τη δεχτείτε τέτοιαν άνοιξη;”. 

 

Ίσως, 

να πεις μπορεί, την περιμένουν κάποιοι 

τέτοια που λέω, βγαλμένη απ’ το καμίνι 

της μάχης, απ’ τις μάχες πυρωμένη, 

σάμπως χαλκό αναμμένο, με τη ζώνη 

πολεμικά ζωσμένη, με τα μάτια 

σα φλόγα, και στα χείλη της απάνω 

του λαού τη γλώσσα, απόκριση ζητώντας 

στην ίδια γλώσσα απ’ όλους σας… 

 

Έτσ΄ ίσως, 

μ’ αποκριθείς, την περιμένουν κάποιοι, 

και πως σ’ αυτόν που ‘ν΄ έτοιμος, το θάμα 

της δύναμής της να κατέβει αιφνίδια 

μπορεί, καθώς, την ώρ΄ αυτή που γράφω, 

δεν ξέρω πούθε, αντίκρυ μου, στο σύρμα 

τ’ αγκαθωτό που χτες είχαμε κόψει 

του οχτρού, για να περάσουμε αγνάντια, 

κατέβη ένα μικρό μικρό πουλάκι, 

κι ως μια στιγμήν εστάθηκε κι αφήκε 

μιανής στιγμής κελαηδισμό, ξεχύθη 

θα ‘λεες παντού, επήε παντού, ξαπλώθη 

παντού, βαθιά, στα σύμπαντα, η Αλήθεια…  

 

Μα οι άλλοι; Ακόμα είναι πολλοί αυτού κάτου; 

Αυτοί, που στο ζεστό τους το κρεβάτι 

τρεμολογάν να ονειρευτούν το χιόνι, 

μα απ’ τα παχιά τα στρώματά τους ξάφνου 

πετιώνται ωσά βρυκόλακες, να μπούνε 

στον ψεύτικό τους τάφο, να γλιτώσουν 

μιαν έρμη ζωή που οι ίδιοι ορίζοντες της 

πλατύτεροι απ’ τον τάφο αυτό δεν είναι; 

Αυτοί, που τρέμουνε του λαού τη γλώσσα 

σαν άκουσμα σειρήνας; 

Πες μου, φίλε… 

 

Αλλ’ όχι… αλλ’ όχι… Τι θα πεις, το ξέρω! 

Πνέμα γυμνό ! Ευωδιά σπαθιού, πλυμένου 

μες στ’ άχαρο αίμα των οχτρώνε! Νίκη, 

νίκη στα σκιάχτρα απ’ άκρη σ’ άκρη… Τρόμος, 

ναι, τρόμος στα φαντάσματα! 

 

Η Ελλάδα 

θε να γυρίσει να ‘βρει την Ελλάδα! 

 

Απόσπασμα από το ποίημα “Γράμμα από το μέτωπο” του Άγγελου Σικελιανού, 1940-1941 

 

Υπό την επήρεια 

(Εθιστική ουσία: Νομοτέλεια) 

 

Άκου, άκου την ανάσα της ψυχής σου. 

Άκου τι σου λέει πως πρέπει να γίνει. 

Νιώσε τη φωτιά που σε καίει στο στήθος και θα φουντώνει και θα φουντώνει, μέχρι ο φταίχτης να πληρώσει το κρίμα του. 

Άκου τη φωνή από το παρελθόν, τη φωνή από τους νεκρούς, τους βασανισμένους, τους μελλοντικούς καταδικασμένους στην εποχή που φέρανε οι εχθροί της ανθρωπότητας, οι λάτρεις του εαυτού τους και της ματαιοδοξίας. 

Άκου τη φωνή αυτή τι σου λέει! 

Σου λέει πως ήρθε η ώρα για δικαιοσύνη, άκου! 

 

Χρόνια τώρα περιμέναμε εμείς, οι φίλοι του ανθρώπου, της φύσης, της ζωής, 

χρόνια τώρα περιμέναμε να έρθει ένας κόσμος πιο ανθρώπινος, που θα χωράνε όλοι σε αυτόν, όλα τα χρώματα, όλες οι παραδόσεις, κάθε έρωτας αγνός και ουσιαστικός, κάθε μετανιωμένο ανθρώπινο λάθος… 

Χρόνια τώρα περιμέναμε εμείς, οι λάτρεις της ευγένειας, του πολιτισμού, της ζεστασιάς των ανθρώπινων σχέσεων και του σεβασμού, 

χρόνια τώρα περιμέναμε να έρθει ένας κόσμος που να νιώθουμε οικείο και δικό μας, να του ανήκουμε και να μας ανήκει… 

Χρόνια τώρα περιμέναμε να αλλάξει όλο αυτό το απρόσωπο, απάνθρωπο, τυφλό και ζαλισμένο σύστημα και ο τρόπος ζωής του ο τσιμεντένιος, βιαστικός και τιποτένιος… 

Χρόνια τώρα τα βήματα ήτανε λίγα μπροστά και έπειτα πολλά πίσω, 

σαν ένας χορός που καταλήγει σε γκρεμό κι όχι περήφανος… 

Γιατί; Γιατί καταλήξαμε εδώ; Γιατί τόσα χρόνια δεν οργανωθήκαμε για κάτι καλύτερο; 

Να, τώρα βλέπεις σιγά σιγά τι πρέπει να γίνει, κάν’το! Μη διστάζεις! 

Κανείς δε θα σε κατηγορήσει γι’ αυτόν τον δρόμο που του ζητάς να βαδίσει δίπλα σου, αν είσαι ειλικρινής, 

γιατί αν είσαι ειλικρινής δεν τον διάλεξες εσύ γι’ αυτόν, εσύ απλά τού τον έδειξες, 

κι αυτός ο ίδιος επέλεξε να τον βαδίσει! 

 

Λοιπόν, θα βρεθούμε απέναντι με αυτούς όλους που θα το υποστηρίξουν και σε θέλουμε δίπλα μας, 

δεν είναι εύκολος δρόμος! 

Περνάει μέσα από τη φωτιά ο δρόμος αυτός και μπορεί να καείς, βασικά σίγουρα θα καείς, αν δεν καείς θα είναι θαύμα… 

Περνάει μέσα από τον πόνο αυτός ο δρόμος και μπορεί να πονέσεις, βασικά σίγουρα θα πονέσεις, αν δεν πονέσεις, δεν θα μάθεις… 

Περνάει μέσα από την ουσία αυτός ο δρόμος, και στο λέω, θα δεις την αλήθεια όπως είναι, κι αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος κι η μεγαλύτερη ηδονή, γιατί προσφέρει τη γαλήνη… 

Περνάει μέσα από τον φόβο αυτός ο δρόμος, μα το ξέρω, τώρα βλέπεις πως είναι απαραίτητος για το καλό όλων, το δικό σου, των συντρόφων σου, όσων ανθρώπων αγαπάς, 

δεν φοβάσαι πια, και ορμάς την κρίσιμη στιγμή… 

Περνάει και από την πειθαρχία, από τη γνώση, από τη μοναξιά καμιά φορά… 

Και μπορεί να σε βγάλει και στον θάνατο στο τέλος! 

Αλλά περνάει κι από τον έρωτα, την αγάπη, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την πίστη, και τόσες άλλες πανανθρώπινες αξίες… 

Λοιπόν; Θα έρθεις πλάι μας να βαδίσεις; 

 

Δε σε φοβήθηκα ποτέ μου, άνθρωπε, ποτέ! Τον εαυτό μου κάποτε φοβήθηκα μονάχα… 

Όταν σε είδα να κυλιέσαι στη λάσπη, φοβήθηκα πολύ, γιατί είδα πως είμαστε το ίδιο είδος! 

Κι όταν σε είδα απαθή, απελπισμένο, απονευρωμένο και δειλό, φοβήθηκα πάλι, γιατί αν γινόμουν έτσι, δεν θα το άντεχα, κι εσύ ένιωθες και καλά με αυτό, έλεγες! 

Φοβήθηκα τα λόγια σαν αυτά που τα ξεστόμιζες, χωρίς να ξέρεις καν τι σημαίνουν, 

γιατί εγώ μετρούσα ένα ένα τα λόγια μου για να μην πληγώσω! 

Και ξέρεις που κατέληξα; 

Κατέληξα από τον φόβο μου να σου μοιάσω! 

Έτσι λειτουργεί ο φόβος, άνθρωπε, σε ό,τι φοβάσαι πιο πολύ, εκεί θα πας, 

θα χάσεις όλα τα όμορφα γιατί ήσουν φοβισμένος… 

Και καλά αν τα χάσεις απλά, 

σκέψου όμως ποτέ να μην τα γνωρίσεις… 

 

Γι’ αυτό σου λέω, άνθρωπε, αφέσου στις αξίες και πολέμα, 

εκδικήσου για τη ζωή που μας κλέψανε, εκδικήσου για τη ζωή που δε ζήσαμε, 

θα γίνεις σύντροφός μας, σύντροφος όλων όσων πεθάνανε για έναν καλύτερο κόσμο, όσων αγωνίζονται τώρα να τον αλλάξουν κι επαναστατούν, 

και σύντροφος των παιδιών που θα γεννηθούν τότε και θα μάθουν για τον αγώνα σου. 

Ας τον φέρουμε, σύντροφέ μου, αυτόν τον κόσμο, είναι όμορφος σαν εμάς και τα πιστεύω μας, 

μας αξίζει! 

 

Άκου λοιπόν, σου λέω, άκου την ανάσα της ψυχής σου! 

Άκου τι σου λέει πως πρέπει να γίνει! 

Νιώσε τη φωτιά που σε καίει στο στήθος και θα φουντώνει και θα φουντώνει μέχρι ο φταίχτης να πληρώσει το κρίμα του! 

Άκου τη φωνή από το παρελθόν, τη φωνή από τους νεκρούς, τους βασανισμένους, τους μελλοντικούς καταδικασμένους στην εποχή που φέρανε οι εχθροί της ανθρωπότητας, οι λάτρεις του εαυτού τους και της ματαιοδοξίας! 

Άκου τη φωνή αυτή τι σου λέει! 

Σου λέει πως ήρθε η ώρα για εκδίκηση, άκου! 

 

 

Κώδικας ανατροπής: 

( ΚΔ: √πρν+2νρ) 

 

Αν βλέπεις μια σκιά που πλησιάζει το αφεντικό σου, 

ξέρεις, το μεγάλο αφεντικό εννοώ, και όχι τον Θεό, αλλά αυτόν που η θέση εξουσίας του τον κάνει να αισθάνεται Θεός, 

αν βλέπεις τη σκιά που προσεχτικά για να μην ακουστεί και φανεί τον πλησιάζει από πίσω με το όπλο στο χέρι, 

μην τον ειδοποιήσεις! Άστον! Του αξίζει! 

Ο συνάδελφός σου δίπλα, που σε αγαπάει και σε νοιάζεται και ήταν πάντα δίπλα σου, 

αυτός έδωσε στη σκιά τις πληροφορίες για να το κάνει. 

Για το καλό σας είναι, για το καλό όλων, 

όλοι πρέπει να κάνουμε το ίδιο… 

Δεν μπορούσε όμως ο συνάδελφός σου να στο πει, δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει τη ζωή και την ελευθερία του συντρόφου του, γι’ αυτό στο λέω εγώ… 

Μη φας την προπαγάνδα τους και τα επικοινωνιακά τους παιχνίδια πάλι έπειτα, 

στο λέω εγώ, 

αυτοί ήταν με το μέρος της ανθρωπιάς κι ας σκότωσαν… 

Μην καταδικάσεις τη βία αυτή τη φορά, 

τη βία σκότωσαν! 

Στο λέω εγώ, σσστ, μην τους δώσεις, κράτα το μυστικό κι αν πειστείς κάποια στιγμή, έλα κι εσύ μαζί μας… 

Εξουσία και εκμετάλλευση θα σκοτώνουμε, έλα! 

 

Η αγάπη σου τώρα σε παίρνει αγκαλιά, σε παρηγορεί και σου χαρίζει πάλι τον έρωτα, 

για να καταλάβεις, σύντροφε, πως είμαστε οι καλοί της εποχής, όντως, 

και την κακία μας την έχουμε μόνο για τους κακούς… 

Τους εχθρούς, δηλαδή, της ανθρωπιάς και των αξιών της. 

Δεν είμαστε περήφανα θύματα που πάμε πρόθυμα στον σταυρό για να δώσουμε το παράδειγμα, αυτοί δεν παραδειγματίζονται, σύντροφε, το είδαμε, 

είμαστε αυτοί που θα τους πολεμήσουμε στο όνομα όλων όσων σταυρώσανε και πάνε να σταυρώσουν, μαζί και μας, 

είμαστε αυτοί που πάντα με τις αξίες τους θα εκδικηθούν την αδικία… 

 

Φίλα την αγάπη σου, σύντροφε, πάρ’ την αγκαλιά, 

εκτίμησε όσο τίποτα αυτές τις στιγμές, μην τις προδώσεις, 

αύριο μπορεί να μας σκοτώσουνε, 

ας πεθάνουμε λοιπόν χαμογελώντας! 

Θα την κάψουμε την αδικία τους, η ματαιοδοξία τους θα τυλιχτεί στις φλόγες, 

όσος καιρός και να περάσει, από μας ή τους επόμενους, θα τη νιώσουν την εκδίκησή μας!