Paper Fashion: Δεν θα διαρκέσει για πάντα… ποιος νοιάζεται;

Η fast fahion θεωρείται ως ένα σύγχρονο φαινόμενο στη βιομηχανία της μόδας. Σε αντίθεση με αυτή την πεποίθηση η γρήγορη μόδα, δεν είναι ένα κίνημα που συναντάμε σήμερα, αλλά έχει αρκετές πιθανές ιστορικές ρίζες. Μια αναφορά της γένεσης της, ήταν το κίνημα της Διαστημικής Εποχής της δεκαετίας του 1960. Η δεκαετία του 1960 εισήγαγε ένα κύμα κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, συμπεριλαμβανομένου του Φεμινισμού, του αντιπολεμικού ακτιβισμού, της Σεξουαλικής Επανάστασης, του κινήματος των Πολιτικών Δικαιωμάτων, και μια πληθώρα άλλων αντιδραστικών, μεταβαλλόμενων τάσεων, που κατά βάση πήγαζαν από τον κόσμο της νεολαίας. Η βιομηχανία της μόδας εξέφρασε όλες αυτές τις επαναστατικές εκρήξεις, με καινοτόμες δημιουργίες και έμφαση σε ένα ευρύ φάσμα σχημάτων και χρωμάτων. Προκειμένου να συμβαδίσουν με την πολυπλοκότητα των εφήμερων πειραματικών τάσεων, οι σχεδιαστές δημιούργησαν ρούχα από χαρτί, με σκοπό να παράγονται και να καταναλώνονται γρήγορα και φθηνά. Αρχικά, τα χάρτινα ρούχα είχαν δημιουργηθεί για χρήση σε νοσοκομεία τόσο για το προσωπικό όσο και για τους ασθενείς, ως ρούχα υγιεινής μίας χρήσης. Ωστόσο, πρώτα παραδείγματα στάθηκαν το 1966 αμερικανικές εταιρείες, όπως η Hallmark και η Scott Paper Company καθώς, άρχισαν να παράγουν χάρτινα φορέματα, ως τέχνασμα προώθησης χάρτινων ειδών και σκευών μιας χρήσης (τραπεζομάντηλα, μωρομαντηλαμωρομάντηλα, μαχαιροπίρουνα, πιάτα κ.α). Η Scott Paper Company χρησιμοποίησε το χάρτινο φόρεμα ως εργαλείο μάρκετινγκ: οι γυναίκες μπορούσαν να αγοράσουν το χάρτινο φόρεμα για ένα δολάριο και να λάβουν κουπόνια για άλλα χαρτικά είδη. Σε συνέχεια, δημιούργησε για αυτό το πρωτοποριακό προϊόν, το εταιρικό σήμα “Mars of Asheville” και εμπορεύτηκε τα φορέματά της, ως ρούχα

Που δημιουργήθηκαν για να σας κάνουν το επίκεντρο της συζήτησης σε ένα πάρτι… Φορέστε το οποτεδήποτε … οπουδήποτε. Δεν θα διαρκέσει για πάντα… ποιος νοιάζεται;

Αυτά τα δισδιάστατα φορέματα, μπορούσαν να φορεθούν ελάχιστες φορές, δεν χρειάζονταν δεξιότητες ραψίματος – μόνο ένα ψαλίδι, κόλλα ή κολλητική ταινία. Οκτώ μήνες μετά τη δημιουργία της μάρκας “Mars of Asheville”, η Scott Paper Co. πούλησε μισό εκατομμύριο φορέματα, αλλά έδωσε σύντομα τέλος στην καμπάνια της, καθώς δεν ήθελε να μετατραπεί σε βιοτεχνία ενδυμάτων. Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, με αφορμή ότι η ζήτηση για ενδύματα χαρτιού συνεχιζόταν να έχει ανοδική πορεία, ήρθαν στο προσκήνιο καινούργιοι σχεδιαστές και κατασκευαστές, να συμπληρώσουν το κενό στον κλάδο. Σχεδιάστηκαν φανταστικά χάρτινα φορέματα, που απεικόνιζαν εντυπωσιακά pop art μοτίβα, χρωματιστά σχήματα και δημιουργήθηκαν διαφημιστικά φορέματα για διαφορετικούς σκοπούς συμπεριλαμβανομένου του “διαφημιστικού φορέματος” για τις προεδρικές εκστρατείες των ΗΠΑ, όπως και το “Souper Dress” (1967) με το εμβληματικό έργο τέχνης “Campbell’s Soup Cans” (1962) του Andy Warhol. Το “Souper Dress” ήταν μια λαχταριστή απεικόνιση της εικονικής ζωγραφικής του Warhol, καθώς εμπεριείχε τυπωμένα εικονογραφημένα καρέ από το διάσημο πλέον pop art έργο του, στο οποίο είχε μετατρέψει ένα σπιτικό φαγητό σε εννοιολογική τέχνη. Αυτά τα χάρτινα φορέματα μόδας ήταν συναρπαστικά και ιδιαίτερα οικονομικά. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία των υλικών επέτρεψαν να μπορούν να κατασκευαστούν από πολτό ξύλου αναμεμειγμένο με συνθετικές ίνες, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα πιο σκληρό χαρτί το οποίο είχε ιδιότητες αντοχής στο νερό και στη φωτιά και μπορούσε να εκτυπωθεί εύκολα. Μεταξύ των νέων υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για τέτοια ρούχα ήταν το “Kaycel” των Kimberly – Stevens (93% κυτταρίνη και 7% νάιλον, «ανθεκτικό στη φωτιά εκτός εάν πλυθεί»), “Ree-may” από τον Du Pont (“πολυεστέρας” spunbonded) και “Webril” του Kendall.

Στο αληθινό πνεύμα της διαστημικής εποχής, τα φορέματα αυτά, θεωρούνταν πρωτοποριακές δημιουργίες για το μέλλον της μόδας. Σχεδιαστές της εποχής δήλωναν ότι όλοι θα φοράμε χάρτινα ενδύματα στο μέλλον «Σε τελική ανάλυση ποιος θα κάνει πλυντήριο στο διάστημα;»

Καθώς η καινοτομία των χάρτινων ρούχων εξαντλήθηκε, τα μειονεκτήματά τους έγιναν πιο εμφανή. Ήταν προφανώς ακατάλληλα και άβολα, ήταν εύφλεκτα και τελικά κατέληγαν ως απορρίμματα. Παρόλο που η τάση ένδυσης χαρτιού κορυφώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, έως το 1968 τα ρούχα από χαρτί είχαν εξαφανιστεί από την αγορά. Οι περιβαλλοντικές ανησυχίες πήραν μεγαλύτερη έκταση και έγιναν θέμα συζήτησης, η βιομηχανία της μόδας εμπνεόταν πλέον από τη φύση, με αποτέλεσμα τα hippie να αντικαταστήσουν τα στυλ Mod και Pop.

Διάσημα χάρτινα φορέματα