Μοναξιά

Εισαγωγή εξοπλισμού 

(Τόπος συνάντησης: Μοναξιά) 

Καμιά φορά, οι άνθρωποι νιώθουν τόσο άδειοι που καμιά ιδέα τους δε μπορεί να τους παρηγορήσει, καμιά σκέψη, καμιά καλή κουβέντα, καμιά αγκαλιά. Διώχνουν μακριά τα φιλιά, σπρώχνοντας με τα χέρια τους όσους τους πλησιάζουν. Καμιά φορά δεν έχουν πως να το εξηγήσουν, απλά το κάνουν. Δεν τους καταλαβαίνουν οι άλλοι, νομίζουν πως κάνουν πλάκα ή προσπαθούν να το εξηγήσουν με δικές τους ερμηνείες, τελείως διαφορετικές από την αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο μόνοι στον κόσμο όσο κανείς, γιατί ψάχνουν τον πραγματικό έρωτα, την απόλυτη αγάπη, την απεριόριστη πίστη, το φως ενός αθώου χαμόγελου σε πικρή εποχή, που θα βγάζει σε μία στιγμή όση γλύκα θα έχει ολόκληρο το ιδανικό αύριο, και δε συμβιβάζονται με οτιδήποτε λιγότερο. Κι αυτό, μόνο και μόνο για να αφοσιωθούν ψυχή τε και σώματι σε αυτό, μόλις το βρουν. Να παίρνουν δύναμη από αυτό και να ορμούν να αλλάξουν τον κόσμο. Να το βλέπει το πείσμα τους ο έρωτας, η αγάπη, η πίστη τους και να φωτίζει κι άλλο το χαμόγελό τους. Και καμιά φορά, τα βρίσκουν αυτά οι άνθρωποι οι μόνοι! Καμιά φορά! Γιατί όλες τις υπόλοιπες φορές δε θέλουν παρηγόριες, σκέψεις, καλές κουβέντες κι αγκαλιές, και τους αρκούν οι ιδέες τους. Μόλις βρουν όμως ό,τι έψαχναν κι αφοσιωθούν και πάψουν να είναι μόνοι, αχ, σείεται η γη και τρομάζουν όλοι οι εχθροί της ανθρωπιάς. Αφιερώνουν τη ζωή τους στον πιο τρελό και δίκαιο σκοπό που έχει υπάρξει. Ερωτεύονται, αγαπούν, πιστεύουν τις ιδέες και τα χαμόγελα ως το τέλος. Κι αν φοβάσαι τη μοναξιά, δε θα μάθεις ποτέ να το κάνεις αυτό, και θα στριμώχνεσαι πάντα στον όχλο, στη μάζα, στο μπούγιο, στο τίποτα. Και οι ταμένοι θα συνεχίζουν να τα κάνουν όλα αυτά δίπλα σε ‘σένα, κι ας σου φαίνονται περίεργοι. Δεν τους νοιάζει, δεν τους ένοιαξε ποτέ, έχουν όσα λάτρεψαν πια. Τόση είναι η αξία των μοναχών ανθρώπων. 

Διασυνδέσεις 

(Εκτιμώμενος χρόνος ολοκλήρωσης επιχείρησης: 11 λεπτά, 

διαδρομή: ελεύθερη, κόστος: το τίποτα, όφελος: διόρθωση μυωπίας) 

“Χαμογελάμε κατά μέσα. Αυτό το χαμόγελο, το κρύβουμε τώρα. 

Παράνομο χαμόγελο -όπως παράνομος έγινε κι ο ήλιος, 

παράνομη και η αλήθεια. 

Κρύβουμε το χαμόγελο, 

όπως κρύβουμε στην τσέπη μας, τη φωτογραφία της αγαπημένης μας, 

όπως κρύβουμε την ιδέα της λευτεριάς, ανάμεσα στα δύο φύλλα της καρδιάς μας. 

Όλοι εδώ πέρα έχουμε έναν ουρανό και το ίδιο χαμόγελο. 

 

Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο, 

κι αυτόν τον ουρανό, δεν μπορούν να μας τα πάρουν.” 

 Απόσπασμα από το “Καπνισμένο τσουκάλι” του Γιάννη Ρίτσου, 1949. 

 

Υπό την επήρεια 

(Εθιστική ουσία: Ελευθερία) 

 

Πώς σε κατάντησαν έτσι, άνθρωπε; 

Αρτιμελής είσαι, χωρίς δεσμά σε χέρια και σε πόδια, με όλες τις αισθήσεις σου ανοιχτές, πώς έγινες, λοιπόν, έτσι κοντόφθαλμος και δέσμιος του φόβου σου; 

Πού πήγε το περήφανο χαμόγελό σου μπροστά στην κάννη του εχθρού; 

Το γλυκό χαμόγελο μπροστά στην ομορφιά, κι ας γνωρίζεις το πικρό μυστικό της, πού πήγε; 

Γιατί δε χαμογελάς μπροστά στο παιδί σου; Ε; Δε σου αξίζει; 

Τόσο ωραία περνάς στις λάσπες που κυλιέσαι και πλατσουρίζεις, άνθρωπε, 

που ξέχασες πώς είναι να βουτάς σε ωκεανούς και να γνωρίζεις βάθη; 

Ή κανείς δε σου έδειξε τι πάει να πει ωκεανός και βάθος; Κανείς δε σου άπλωσε το χέρι; 

Γιατί εγώ, κοίτα, πιάνω το πινέλο και ζωγραφίζω θάλασσες, και κύματα, και αλμύρα, και το χρώμα της ζωής το κάνω ουρανό για να απλώσεις το χέρι σου και να τον φτάσεις, 

και να, άνθρωπε, ο ουρανός που σου χαρίζω είναι το χέρι που έψαχνες για να αποδράσεις… 

Εσύ; Εσύ, άνθρωπε; Εσύ φοβάσαι τώρα τους όρκους και τις υποσχέσεις; Ξέχασες πως αυτά μας έκαναν ανθρώπους κάποτε; Μας έδωσαν λόγο να ζούμε; 

Φτάσαμε εσύ, άνθρωπε, να λες πως δε θες δεσμεύσεις; Εσύ που είχες τον πιο αληθινό δεσμό με το σύμπαν; Τι πάει να πει αυτό, άνθρωπε; 

Τόσοι αιώνες χαμένοι; Τόσες θυσίες, τόσοι κόποι, τόση αφοσίωση στην ουσία της ζωής, χαμένα όλα; Τόσοι συνάνθρωποί σου που όρμησαν στη φωτιά και κάηκαν για να σου μάθουν τι σημαίνει δίκιο, βλάκες; Τόσοι έρωτες που τους χώρισε ο θάνατος για να ζήσεις καλύτερα εσύ, χαζοί; 

Είσαι εσύ ο έξυπνος, άνθρωπε του σήμερα, που δε σε νοιάζει η εξυπνάδα, οι αξίες, οι αρχές, τα ιδανικά; Είσαι εσύ που θα αλλάξεις τον κόσμο; Πώς θα τον κάνεις; 

Κρίμα ρε συ, κρίμα να είσαι νεκρός και να μην το ξέρεις… 

 

Σου φτιάξανε το πιο σύγχρονο κελί, χωρίς να χρησιμοποιήσουν ιδιαίτερα την τεχνολογία. 

Τα δεσμά σου τα δημιουργεί ο φόβος σου, ενώ όλα γύρω σου είναι δικά σου και σου ανήκουν. 

Τι περιμένεις; Όρμα! Ξέρεις που πρέπει να ορμήσεις! 

Βλέπεις αδικία; Όρμα! Βλέπεις τα προς το ζην; Όρμα να τα πάρεις! Βλέπεις τον εχθρό σου, επιτέλους, που σου στερεί την αληθινή ζωή; Όρμα! Όρμα, άνθρωπε! Όρμα για τη νίκη! 

Σε εσένα ελπίζει το σύμπαν… 

 

Άναψε, την κατάλληλη στιγμή, μες στα μυαλά ο σπινθήρας του έρωτα, 

έγινε έκρηξη της νόησης και τρόμαξαν για λίγο τα πτηνά και τα ζώα… 

Έπεσε ο τοίχος και τρέχουμε τώρα προς την ελευθερία μας όσοι το αξίζαμε, 

γιατί κάθε συνωμοσία των άστρων οδηγεί τους μάγους σε κάποια φάτνη, όπου ένας ήρωας θα γεννηθεί. 

Και σκέψου ρε συ, σκέψου πόσο μαγική είναι η ζωή όταν βλέπεις την ουσία της και δε διστάζεις, 

λες: “Ελευθερία σημαίνει ευθύνη, όχι ασυδοσία! Τώρα ξέρω πως θα ελευθερωθώ: Θα μαγευτώ από την ομορφιά, θα δεσμευτώ στην εκτίμηση, θα λογοδοθώ με τη ζωή, και θα διεκδικήσω μέχρι θανάτου το αύριο που πρεσβεύω!”. 

Και έχεις δίκιο τώρα, 

τώρα στο λέω, άνθρωπε, έχεις απόλυτο δίκιο, 

η συνειδητή ζωή οδηγεί στην ελευθερία, άνθρωπε, 

το να βάζεις όρια στον εαυτό σου όταν πρέπει, 

κι όταν πρέπει να τον αφήνεις να ερωτεύεται, 

αυτό είναι ελευθερία. 

Τώρα, πρέπει! Πρέπει να αγαπήσεις μέχρι θανάτου… 

 

Μόλις δεσμευτείς για το απόλυτο και έχεις απόλυτο λόγο να το κάνεις, 

τότε μόνο θα είσαι πραγματικά ελεύθερος, 

και μόνος σου πρέπει να βρεις τον τρόπο να αποδράσεις από τη σκλαβιά. 

Και θα πάρει καιρό να βρεις τον τρόπο, να τον μελετήσεις, να γίνει είναι σου, 

αλλά μόλις το καταφέρεις, να είσαι σίγουρος, πια δε θα είσαι μόνος! 

Μετά από τη δέσμευση στον συμπαντικό σκοπό, έρχεται η ζεύξη ύλης και πνεύματος να σε μαγέψει ως τη νίκη! 

 

Κώδικας ανατροπής: 

(Αστρική εξίσωση: Ω=π|3 / πρν) 

 

Τα άστρα μάζεψαν γύρω τους πλανήτες και οι πλανήτες δορυφόρους, 

και τραγουδάνε τα άστρα τώρα, ζωγραφίζουν, μουσουργούν, 

και οι πλανήτες γύρω τους χορεύουν στο ρυθμό, κι οι δορυφόροι τους το ίδιο. 

Και στα άστρα μιλάει το σύμπαν και τους λέει που θα πάνε, 

και μόλις φτάσουν τα άστρα στον προορισμό τους, τσαφ, 

αναπαράγονται και πολλαπλασιάζονται. 

 

Μάθε, αστέρι μου, μάθε από το σύμπαν και έλα πες μου πού να πάω, 

θα στείλω τον δορυφόρο μου να βρει το κλειδί. 

Και μόλις ανοίξω και μάθω το μυστικό της έκρηξης του πάθους, 

θα επιστρέψω με πολλά δώρα για να διαλέξεις, 

μπας και αποφασίσεις με ποιο λόγο θα μιλήσεις στις καρδιές των ανθρώπων. 

 

Χαμογέλα όσο περισσότερο μπορείς, να τους τρελάνεις! 

Δεν ξέρουν τι θα πει ανένδοτη ψυχή, ανόθευτη καρδιά, και ζωή μες στην αγάπη. 

Κι αν τύχει και κάποιος σου πει για ένα πουκάμισο αδειανό, 

μη πεις πως δε σε προειδοποίησα. 

Δεν κινεί τίποτα τους ανθρώπους σήμερα, παρά μονάχα το ασυνείδητό τους. 

Κάνε ό,τι κι εγώ λοιπόν, 

μίλα τους εκεί, αστέρι μου, μίλα τους εκεί!