Stumble upon the story | “Killing an Arab” by Cure (1978)

Το “Killing an Arab” είναι το πρώτο single των The Cure. Ηχογραφήθηκε ταυτόχρονα με το πρώτο τους LP στο Ηνωμένο Βασίλειο, “Three Imaginary Boys” (1979), αλλά δεν συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ. O συνθέτης του κομματιού και κιθαρίστας των Cure, Ρόμπερτ Σμιθ, έχει πει: “το τραγούδι είναι μια σύντομη ποιητική προσπάθεια συμπύκνωσης της εντύπωσής μου για τις βασικές στιγμές του μυθιστορήματος του 1942, του Αλμπέρ Καμύ”. Οι στίχοι περιγράφουν έναν πυροβολισμό σε μια παραλία, στην οποία ο Άραβας του τίτλου δολοφονείται από τον αφηγητή του τραγουδιού. Ο πρωταγωνιστής, Mersault, πυροβολεί χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τον λόγο, συγκλονισμένος από το περιβάλλον του. Στο τέλος, καταδικάζεται για την ειλικρίνειά του. Θεωρείται αουτσάιντερ (ή “ξένος”) επειδή “αρνείται να πει ψέματα” και “δεν παίζει το παιχνίδι”. Ο Smith ενδιαφερόταν πολύ για το κίνημα του υπαρξισμού και ο θάνατος, η ανυπαρξία νοήματος και η ανθρώπινη αποξένωση συχνά αποτελούσαν θέματα των τραγουδιών του. Το κομμάτι έχει μια αμφιλεγόμενη ιστορία, καθώς συχνά θεωρείται λανθασμένα ότι προωθεί τη βία κατά των Αράβων. Στις ΗΠΑ, η πρώτη συλλογή single των The Cure, Standing on a Beach (1986), ήταν συσκευασμένη με αυτοκόλλητο που προειδοποιούσε για τη μη ρατσιστική χρήση του τραγουδιού, αφότου ένας DJ στο WPRB Princeton έκανε μια παροξυστική συζήτηση πριν παίξει ο δίσκος, τον Οκτώβριο του 1986. Ο Smith και η δισκογραφική εταιρία ζήτησαν από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς να διακόψουν την προβολή του τραγουδιού και είδαν το αυτοκόλλητο ως συμβιβασμό, προκειμένου να αποτραπεί η αναγκαστική ανάκληση του άλμπουμ από την πώληση. Σε άρθρο των New York Times (1987) αναφέρεται: “Είναι μια μορφή λογοκρισίας”, δήλωσε ο Chris Parry, παραγωγός  των Cure, μετά από συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο Ηνωμένων Εθνών “Plaza” για να ανακοινώσει τη συμφωνία. “Αλλά τουλάχιστον είναι εθελοντική και είναι μερική. Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει κανείς να αποδεχτεί. Δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω τη μουσική των Cure με τρόπο που δεν προορίζεται να χρησιμοποιηθεί”.Ίσως η χρονική συγκυρία να ήταν καθοριστική, μιας και αυτό το τραγούδι ήρθε σε μια εποχή που το National Front, μια ομάδα της οποίας το σύνθημα ήταν “Keep England White”, βρισκόταν σε άνοδο. Δυσαρεστημένοι νέοι που συνδέονταν με την ομάδα (συχνά σκίνχεντ), εμφανίστηκαν στα shows των Cure για να τραγουδήσουν ένα παρερμηνευμένο “Killing An Arab”, θεωρώντας λανθασμένα τη μπάντα ως “δικούς τους”, μόνο για να ανακαλύψουν ότι το συγκρότημα αφορούσε την ενδοσκοπική και ευαίσθητη πλευρά του post punk. Κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο The Nashville Room στο Λονδίνο, οι Cure φαίνεται να πήραν -κατά κάποιον τρόπο- το αίμα τους πίσω… “Σύντομα όλοι οι σκίνχεντ χόρευαν με το “Boys Don’t Cry”, έγραψε ο ντράμερ Lol Tolhurst στα απομνημονεύματά του, Cured, το 2016. “Ο Robert κοίταξε τριγύρω και χαμογέλασε πλατιά…”

Έκτοτε, οι Cure άρχισαν να δίνουν όλο και λιγότερη βάση στο συγκεκριμένο κομμάτι. Το τραγούδι αναβίωσε το 2005, όταν το συγκρότημα το ερμήνευσε σε αρκετά ευρωπαϊκά Φεστιβάλ. Οι στίχοι, όμως, άλλαξαν από “Killing an Arab” σε “Kissing an Arab”. Ο Smith πρόσθεσε έναν εντελώς νέο στίχο έναρξης, όταν το συγκρότημα το ερμήνευσε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου την 1η Απριλίου του 2006, ως “Killing Another”. Η μπάντα ερμήνευσε, επίσης, το τραγούδι ως “Killing an Ahab”, με στίχους εμπνευσμένους από τον Αμερικανό συγγραφέα Herman Melville, στην περιοδεία “Reflections” του 2011. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας των 40 χρόνων του συγκροτήματος, οι στίχοι και ο τίτλος άλλαξαν ξανά σε “Killing An Arab”.

Με τα χρόνια, συνέχισε να δημιουργεί αντιπαραθέσεις, παρόλο που δεν είναι ένα ρατσιστικό τραγούδι και όποιος καταλαβαίνει την έννοια του περιεχομένου ή γνωρίζει την πηγή έμπνευσής του, μπορεί να καταλάβει ότι ο τίτλος Killing An Arab δεν προωθεί, ούτε ενθαρρύνει τη βία εναντίον κανενός. Στην πραγματικότητα βασίζεται σε ένα βιβλίο του οποίου η πλοκή διαδραματίζεται στη Γαλλία και πραγματεύεται τα προβλήματα των Αλγερινών. Επομένως, ήταν μόνο γεωγραφικοί οι λόγοι για τους οποίους το άτομο που δολοφονείται ήταν Άραβας. “Αν κάτι θα άλλαζα, αυτός είναι ο τίτλος” δήλωσε ο Robert Smith, εμφανώς κουρασμένος από όλη αυτή τη λογοκρισία, στο Chart Attack τον Οκτώβριο του 2001.

“Το έγραψα όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο και δεν είχα ιδέα ότι κάποιος θα το άκουγε ποτέ, εκτός από τους άμεσους σχολικούς μου φίλους. Ένα από τα θέματα του τραγουδιού είναι ότι η ύπαρξη όλων είναι σχεδόν ίδια. Όλοι ζουν, όλοι πεθαίνουν, οι υπάρξεις μας είναι ίδιες. Απέxει τόσο πολύ από ένα ρατσιστικό τραγούδι… Φαίνεται, όμως, ότι κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τον τίτλο και αυτό είναι απίστευτα απογοητευτικό”.

Eξάλλου, “Ο Ξένος” του βραβευμένου με Νόμπελ (1957) Albert Camus είναι μια ισχυρή και εικονική ιστορία αποξένωσης και πολλοί άνθρωποι τη θεωρούν ως ένα από τα θεμέλια της λογοτεχνίας που σχετίζεται με τον Υπαρξισμό. Είναι, ενδεχομένως, άτοπο να χαρακτηριστεί ως ρατσιστικό ένα τραγούδι βασισμένο πάνω σε αυτή την ιστορία, αποκλειστικά και μόνο λόγω του τίτλου του. Ίσως, μια σύντομη αναφορά στο περιεχόμενο του βιβλίου, όπως αυτή καταγράφεται στο οπισθόφυλλό του, να έκανε πιο ξεκάθαρη την πρόθεση του συνθέτη του κομματιού. Το “L’Etranger” του Αλμπέρ Καμύ είναι ένα βιβλίο που ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 1940 κι εκδόθηκε το 1942, την ίδια χρονιά με το Μύθο του Σίσυφου. O Ξένος είναι άλλωστε, εν μέρει, η μυθιστορηματική μεταφορά των ιδεών που περιέχονται σ ’αυτό το δοκίμιο, το οποίο βασίζεται πάνω στο παράλογο. Ο ήρωας του βιβλίου είναι ο Μερσώ, ένας μέσος υπάλληλος γραφείου στο Αλγέρι. Αφηγείται την ύπαρξη της ζωής του σ’ όλη της τη μετριότητα, περιορισμένη να κυλάει μηχανικά. Ζει μέσα σένα είδος νάρκης, σε μια παράξενη αδιαφορία. Αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο, προτού συνειδητοποιήσει το παράλογο, αλλά που είναι ήδη προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σαφή αφύπνιση”. Το ουδέτερο, απρόσωπο ύφος με το οποίο είναι γραμμένο το βιβλίο, δέθηκε στενά με το κλίμα του παραλόγου. Ο ήρωας του Καμύ αρνείται να πει το παραμικρό ψέμα. Και αυτό είναι το λιγότερο. Ο Μερσώ αποκαλύπτει περισσότερη αλήθεια από αυτή που μπορεί να αντέξουν οι γύρω του. Εκφράζει ότι ακριβώς σκέφτεται στους άλλους, αδιαφορώντας για τα συναισθήματά τους. O ίδιος ο Καμύ είπε το 1954:

“Αυτό  που θα διαβάσει ο αναγνώστης στον Ξένο είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που, δίχως τίποτα το ηρωικό στη συμπεριφορά του, δέχεται να πεθάνει για την αλήθεια”.

Παρ’ όλο που μέχρι ενός σημείου έχει σχέση με τον υπαρξισμό, ο Καμύ διαχώρισε καθαρά τη θέση του για να συνδέσει το όνομά του μ’ ένα δόγμα προσωπικό, τη φιλοσοφία του παράλογου. “Η σιγουριά του θανάτου, είναι άραγε αυτή που μας αποκαλύπτει το παράλογο; Ίσως, επειδή κάτω από τη σκιά της εμφανίζεται το ανώφελο…”

Πάντως, αναλογιζόμενοι αυτό που συνέβη με το τραγούδι των Cure, είναι σχεδόν αναπόφευκτο να κάνει κανείς τον συνειρμό με την πραγματικότητα και τον τρόπο ενημέρωσης “του σήμερα”. Οι άνθρωποι, συχνά, διαβάζουν τον τίτλο ενός άρθρου σε μια εφημερίδα ή στα social media και αμέσως σχολιάζουν ασκώντας κριτική σε αυτό, χωρίς καν να έχουν διαβάσει το περιεχόμενό του. Και δε μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τον Smith πως αυτό είναι βαθιά απογοητευτικό…