Η απελευθερωτική δύναμη της Thelma & Louise

Στο παράλληλο σύμπαν της ταινίας Thelma & Louise οι διαδρομές δύο γυναικών τέμνονται με τρόπο αντισυμβατικό και δραματικό. Στο δίωρο φιλμ του Ridley Scott συναντάμε, σε μια από τις λίγες φορές στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αναφορές στην έμφυλη βία, τη γυναικεία αλληλεγγύη και την γκανγκστερικού τύπου αποσόβηση της στερεοτυπικής αντίληψης για το ισχυρό και το λιγότερο ισχυρό φύλο.

Μια γέφυρα που ενώνει το εσωτερικό πλέγμα των δύο πρωταγωνιστριών με εξωτερικά γεγονότα, κινηματογραφικά στημένα με τρόπο που καταλήγουν σε εκ βαθέων εξομολογήσεις, αποκαλύψεις, παθητικές συμπεριφορές, βία, παρανομία και τέλεση εγκλήματος. 

Σεναριακά, η απόφαση για το διήμερο ταξίδι τους είναι στην πραγματικότητα μια προσωρινή ευκαιριακή απόδραση από τη μισητή πραγματικότητά τους, μια αναλαμπή ευτυχίας, μια κατά πρόσωπο συνάντηση με τον πραγματικό τους εαυτό, δίχως, όμως, να γνωρίζουν ότι το γαλάζιο κάμπριο θα τους οδηγήσει σε έναν δρόμο που δεν έχει γυρισμό, συναντώντας σταυροδρόμια με άβολες επιλογές, προδοσίες, πεδιάδες με ανομολόγητες επιθυμίες, δαιδαλώδεις ανηφόρες αγάπης και μια ανείπωτη όσο και σπαρακτική λαχτάρα για τη βίωση της εσωτερικής ελευθερίας. Κι ενώ τον προορισμό τον γνωρίζουμε –ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε– η αφετηρία αυτού του ταξιδιού δεν είναι ο τόπος διαμονής των πρωταγωνιστριών, αλλά εκείνη η στιγμή, που διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα και που καταλήγουν να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, υπερασπιζόμενες η μία την άλλη και ταυτόχρονα το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση.  

Ο Scott κινηματογράφησε με τέτοιον τρόπο που ανακαλύψαμε με πόνο την αθέατη συναισθηματική γύμνια των δύο γυναικών, την αδιαλλαξία της ανυπακοής, τη δύναμη της ασυμβίβαστης ψυχής, τη σφυρηλάτηση της γυναικείας αλληλεγγύης, το τοίχος προστασίας που αποτέλεσε η μία για την άλλη, την έννοια της αληθινής φιλίας και τη βαναυσότητα της σεξουαλικής κακοποίησης. Μέσα από το γεγονός ενός εγκλήματος ο θεατής συμπάσχει με τον θύτη και παραδοξολογώντας μπορεί να μπει στη θέση του και να τον αγκαλιάσει κατανοώντας σιωπηλά, αποδεχόμενος την τραγική του τύχη, ιδιαίτερα όταν ο ίδιος εμφανίζεται συγκλονισμένος και βαθιά σαστισμένος, απόλυτα, ωστόσο, πεπεισμένος ότι στο πρόσωπο του θύματος βρίσκει τον δικό του θύτη, παίρνοντας με αυτόν το τρόπο μια καθυστερημένη εκδίκηση. 

Η συνέχεια αποκαλύπτεται σχεδόν καταδικαστική και η απόφαση να συνεχίσουν την πορεία τους προς το άγνωστο, παρά την εκτέλεση του εγκλήματος, εκπορεύεται από τη βεβαιότητα ότι κανείς δε θα μπορούσε να πιστέψει τα αληθινά τους κίνητρα και ότι ένα λαϊκό δικαστήριο περίμενε να τις καταδικάσει στις συνειδήσεις χωρίς ελαφρυντικά. Σε αυτόν τον αγώνα της καταδίωξης των ενόχων βρίσκεται ένας μοναδικός ανέλπιστος συμπαραστάτης, που, ενώ ασκεί το καθήκον του, τις παρατηρεί με πίστη και κατανόηση.