Σκέψεις μετά τις 12 π.μ. | Α(ν)εργία
Ανεργία: η κατάσταση του ανθρώπου που επιθυμεί να εργαστεί, αλλά δεν βρίσκει δουλειά.
Αεργία: η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτός που δεν επιθυμεί να εργαστεί.
Το -ν- εκείνο που παρεισφρέει κάνει όλη τη διαφορά του κόσμου.
Λοιπόν, αυτά τα μεσάνυχτα οι σκέψεις δεν έχουν χρώμα.
Το δωμάτιο είναι βαμμένο στις ίδιες αποχρώσεις του γκρι. Τα βιβλία, τα φυτά, οι σκόρπιες σελίδες, οι κάλτσες, τα ξεχασμένα πιάτα και τα μουσικά όργανα…
Τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από εμάς και, πλέον, το καταλαβαίνουμε. Ίσως γιατί δεν πιστεύουμε πια στις υπερφυσικές μας δυνάμεις. Αυτό άρχισε να φθίνει κάπου το δύο χιλιάδες, αν και, στην πραγματικότητα, η φθορά δεν έχει ημερομηνία· έρχεται για όλους, κάθε μέρα, από τότε και από πάντα, εις τον αιώνα των αιώνων, αμήν.
Σε άλλα νέα, μήπως αναρωτιέσαι κι εσύ συνεχώς αν κάποιος άλλαξε τους φακούς στα γυαλιά σου; Είναι η όραση αυτή δική σου, ολότελα δική σου;
Είναι, τελικά, και τίποτα δικό σου;
Ας αποφύγουμε τις κτητικές τάσεις, τις γενικές πτώσεις, τις μεγάλες δηλώσεις, τις παθητικές φωνές. Δεν είναι καιρός για βήματα πίσω.
Όχι· όχι επειδή βρέχει και μπορεί να γλιστρήσεις. Επειδή ακριβώς δεν βρέχει και δεν υπάρχει τίποτα να ξεπλύνει τα πεζοδρόμια.
Κάποιος πρέπει να αναλάβει την κάθαρση κι αν όχι εσύ, τότε ποιος;
Δυστυχώς, αν δεν το κάνεις, όλα συνηθίζονται.
Ακόμη και η α(ν)εργία.
Αυτή κι αν συνηθίζεται υπό ήχους μπαρόκ μουσικής, φέτες ψωμί ψημένες στην τοστιέρα και μια σόμπα υγραερίου.
Αλλά η συνήθεια δεν ισούται με ισορροπία, ευτυχία, επιτυχία (σκεφτείτε κι άλλες λέξεις σε -ία, γιατί εγώ ξέμεινα).
Άραγε, ποια είναι η θέση της ελπίδας μέσα στη συνήθεια; Ακόμη δεν έχω καταλάβει αν είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Αν η ελπίδα φέρει ευθύνη. Κι αν η ευθύνη φέρει φόβο ή πεποίθηση για κάποια δικαιώματα συμμετοχής.
Κι ύστερα, οι μικρές συναντήσεις, τα one night stands του χώρου εργασίας, σε κάνουν να ξεχνάς τα ευγενή ερωτήματά σου. Ο λαβύρινθος της επιβίωσης απλώνεται μπροστά σου μέσα από μια οθόνη υπολογιστή.
Σου λένε:
«Πες μου ποιος είσαι, για να σου πω ποιος είσαι».
Δουλεύει τέλεια κάθε φορά, μέχρι που να μην δουλεύει πια.
Εις το επανιδείν. Η συνεδρίασή μας τελείωσε.
Μέχρι την επόμενή μας συνάντηση σκεφτείτε:
τη βυσσινί βουκαμβίλια, που ανθίζει μόνο όταν την κοιτά ο ήλιος
τη γάτα που κοιμάται στην αγαπημένη της καρέκλα, πριν κυνηγήσει
τη μουσική, που πρέπει να κλείσεις τα μάτια, αν θες πραγματικά να ακούσεις
το ηλιοβασίλεμα, όπως το βλέπεις μέσα από το παρμπρίζ
Comments
No Comments