Παράμεσος | Yoko Ogawa

Ο Παράμεσος (2000), Yoko Ogawa, μτφρ. Παναγιώτης Ευαγγελίδης, εκδόσεις Άγρα

Το σαγηνευτικό σύμπαν της Yoko Ogawa διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της ιαπωνικής σύγχρονης κουλτούρας. Πρόκειται για μια νουβέλα, της οποίας οι συμβολικές και ψυχολογικές προεκτάσεις δημιουργούν ένα παράλληλο σύμπαν, σαν μια δεύτερη υπόρρητη «ανάγνωση», που εξωθεί τον αναγνώστη να καταβυθιστεί στον κόσμο του παραλόγου.

Στην περίπτωση της Ogawa αυτό το παράλογο και το αλλόκοτο φαντάζει απολύτως λογικό και εγκλωβίζει τον αναγνώστη στις μόλις περίπου εκατό σελίδες του «Παράμεσου», της μικρής φόρμας έκδοσής του. Είναι ιδανικό -κι αυτό είναι προσωπική εντύπωση- ως πρώτη επαφή με τον συγγραφικό κόσμο της. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τον κόσμο των αναμνήσεων.

Ένα παλιό οικοτροφείο γυναικών μετατρέπεται σε ένα εργαστήριο δειγμάτων, του οποίου την ευθύνη λειτουργίας έχει ο αινιγματικός κύριος Ντεσιμάρου, ο ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών της ιστορίας. Η δεύτερη είναι μια νεαρή πρώην εργαζόμενη σε εργοστάσιο αναψυκτικών. Η κοπέλα έχει ένα εργατικό ατύχημα που θα της «κοστίσει» ένα μικρό τμήμα του παράμεσου δακτύλου της. Το τμήμα αυτό εγκλωβίζεται, κόβεται και βρίσκεται μέσα στη δεξαμενή χρωματίζοντας το υγρό αναψυκτικό χρώμα πορφυρό. Μετά από λίγες μέρες αναζητώντας εργασία βρίσκεται μπροστά στο παράξενο εργαστήριο δειγμάτων του κυρίου Ντεσιμάρου.

Στο εργαστήριο αυτό ο κύριος Ντεσιμάρου μετουσιώνει και φυλάσσει δείγματα τραυματικών και δυσβάσταχτων αναμνήσεων, κοκαλάκια πουλιών, μια μελωδία, μια ουλή στην παρειά μιας γυναίκας. Τα πολλά δωμάτια του παλιού οικοτροφείου φιλοξενούν τα δείγματα και δυο από αυτά δύο γηραιές ενοίκους από το παρελθόν που θα διαδραματίσουν τον δικό τους ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας.

Μεταξύ του κυρίου Νεσιμάρου και της υπαλλήλου θα δημιουργηθεί μια βαθιά εξαρτητική σχέση που φλερτάρει με τον φετιχισμό. Ένα ζευγάρι παπούτσια και τα αποστειρωμένα σκοτεινά λουτρά του παλιού κτιρίου θα λειτουργήσουν ως καταλύτης προωθητικός της εμμονικής πρόσδεσης των ηρώων. Μια σχέση, μια θυσία στον βωμό του «για πάντα». Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πώς ένα ζευγάρι παπούτσια θα είναι το αναπόδραστο «φόρεμα» μιας αιώνιας αφοσίωσης, ενός απρόσμενα μυστήριου, κλειστοφοβικού, υπό θαμπό ημίφως ερωτισμού!