Ο Γιώργος Χούντας γεννήθηκε στην Αθήνα. Οι σπουδές του σε τρεις επιμέρους τομείς της εικαστικής τέχνης, αλληλοσυμπληρώνονται και συνδιαμορφώνουν τα έργα του. Σπούδασε δύο χρόνια γλυπτική στο εργαστήριο του Τάκη Κοζόκου και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, με καθηγητή τον Χρόνη Μπότσογλου. Διδάχθηκε επίσης αγιογραφία από τον Παύλο Σάμιο και τον Γιώργο Χοχλιδάκη. Υπήρξε για τρία χρόνια μέλος της ομάδας του Νίκου Χαραλαμπίδη, στην πλατφόρμα Arab Guggeheim. Για τον Γιώργο Χούντα, η Τέχνη δεν αποτελεί απλά ένα μέσο επικοινωνίας και έκφρασης, αλλά ένα μοναδικό ταξίδι σκέψης! Έχει διττό ρόλο, προβληματίζει και απαιτεί.

Ο ίδιος, μέσω των έργων του, επιχειρεί να προβληματίσει και να ωθήσει τον αποδέκτη τους να σκεφτεί και να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Έχοντας λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, όπως:  “Ποίηση σε εικόνες”, Γαλλικό Ινστιτούτο (2006), “Cheapart”, Θεσσαλονίκη (2019) και “Δάντης”, “Η φαντασία των εικόνων”, Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών (2021), κ.α, προσεχώς, αναμένεται να παρουσιάσει την ατομική έκθεσή του με τίτλο “Floating Land” στη γκαλερί “ΠΕΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ”. Ο Γιώργος μιλά στο Influence για το νέο αυτό εικαστικό project του, τον ρόλο της τέχνης ως μέσο επικοινωνίας και προβληματισμού, καθώς και για τα μηνύματα που επιχειρεί να μεταφέρει στους αποδέκτες των έργων του.

Με σπουδές στην Α.Σ.Κ.Τ στους τομείς της ζωγραφικής, της γλυπτικής και της αγιογραφίας. Ποια από τις παραπάνω μορφές έκφρασης σε κέρδισε τελικά και γιατί;

Κάθε τομέας με τον οποίο έχω ασχοληθεί έχει σημαντική αξία για ‘μένα και δε μπορώ να τους διαχωρίσω. Όλες οι μορφές τέχνης, όπως για παράδειγμα ο κινηματογράφος ή η μουσική, λειτουργούν σαν πληροφορίες, σαν εργαλεία για να ολοκληρωθεί ένα έργο ή μια ενότητα έργων. Στους πίνακές μου πολλές φορές υπάρχουν βυζαντινά στοιχεία ή γλυπτικά, όπως αντίστοιχα και στις εικόνες ή τα γλυπτά μου. Ένα σχήμα ή μια φόρμα ίσως παίξουν σημαντικό ρόλο. Στην αρχή, πάντοτε λειτουργώ προσθετικά, βάζοντας στοιχεία από όλα όσα έχω ασχοληθεί και στο τέλος, λειτουργώ όσο πιο αφαιρετικά μπορώ για να μείνει η ουσία όσων θέλω να πω με το έργο μου.

Έχεις κάποια ουσιαστική φιλοσοφία η οποία σε καθοδηγεί στη δημιουργική σου έκφραση;

Τα θέματα με τα οποία έχω καταπιαστεί μέχρι στιγμής σχετίζονται κυρίως με την ψυχολογία και είναι πράγματα που ενδιαφέρουν αρχικά εμένα, αλλά απασχολούν φυσικά και άλλους ανθρώπους. Προσεγγίζω θέματα που με αφορούν και προσπαθώ, σαν ένας εξωτερικός παρατηρητής, να συλλέγω στοιχεία, άλλοτε από προσωπικά μου βιώματα, άλλοτε από τη συμπεριφορά τρίτων και φυσικά από μελέτες ειδικών που έχουν πραγματοποιηθεί πάνω στο εκάστοτε θέμα. Στην πορεία αλλάζουν πολλά κι αν αφεθείς ελεύθερος σε κάθε ερέθισμα, ίσως οδηγηθείς σε συμπεράσματα που ούτε κι εσύ ο ίδιος δεν πιστεύες. Είναι ένα είδος ψυχανάλυσης, χωρίς φυσικά να διεκδικώ τον τίτλο του ψυχαναλυτή, μιας και αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος. Μέσω του έργου μου θέτω πολλούς προβληματισμούς, τους οποίους ούτε κι εγώ είμαι πάντοτε σε θέση να επιλύσω. Ούτως ή άλλως, ο ρόλος μου δεν είναι να δώσω την εκάστοτε απάντηση, αλλά να προβληματίσω και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία να βρει ο καθένας τη δική του προσωπική λύση.

Ποιο ανεκτίμητο μάθημα τέχνης σού έχουν προσφέρει έως τώρα, το οποίο οδήγησε το έργο και την αναγνωσιμότητά σου στο επόμενο επίπεδο;

 Ο Σχοινοβάτης του Ζαν Zενέ τελειώνει με την ακόλουθη φράση: ‘’Μάταιες οι συμβουλές μου και άστοχες. Δεν είναι δυνατόν να τις ακολουθήσει κανείς. Ήθελα μόνο να γράψω για την τέχνη σου ένα ποίημα που θα σε θερμάνει ολόκληρο από την κορφή ως τα νύχια. Να αναφλεγείς ήθελα, όχι να σε διδάξω’’. Αυτή η φράση με ακολουθεί πολλά χρόνια. Γνώρισα μεγάλους δασκάλους και βοηθήθηκα αρκετά. Όμως, ένας μόνο καλλιτέχνης μού δημιούργησε αυτό το αίσθημα της ανάφλεξης απ’ την κορφή ως τα νύχια και δεν είναι άλλος από τον Αλέξη Ακριθάκη. Δυστυχώς, μονάχα μέσα από τα έργα, τα γραπτά του και όσα έχουν γραφτεί για αυτόν, κατάφερα να σχηματίσω εικόνα για εκείνον. Ωστόσο, αρκούσαν για να με κάνουν να προχωρήσω. Ο Ακριθάκης υπήρξε για ‘μένα μια μόνιμη πηγή έμπνευσης η οποία μου ήταν απαραίτητη, κυρίως στα πρώτα μου βήματα. Η τέχνη του και ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα ήταν για εμένα πολύ βασικά στοιχεία, ώστε να θεωρώ τον ίδιο και το έργο του ένα ανεκτίμητο μάθημα τέχνης.

Στο εικαστικό σου project “Floating Land”, εν κατακλείδι, αναφέρεις “… μια νέα γη που ταξιδεύει, απαλλαγμένη από ρίζες, σημαίες και θρησκείες”. Μίλησε μας για τα θετικά, μα και τα αρνητικά που θα προκύψουν από αυτή την απελευθέρωση.

Κάθε αλλαγή, κάθε νέος τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων δεν είναι κάτι εύκολο. Όταν όμως συμβεί σημαίνει πως δε γινόταν διαφορετικά. Είναι σα να έχει κορεστεί όλο το σύστημα και χρειάζεται ριζικές αλλαγές. Αναφέρομαι στην απαλλαγή από ρίζες, σημαίες και θρησκείες. Πιστεύω ότι είναι τρία βασικά στοιχεία που λειτουργούν χειριστικά στην ψυχολογία του ατόμου. Η ρίζα, με την ιστορία και το βάρος της, η πατρίδα και το χρέος σου απέναντι σ’ αυτήν, και τέλος η θρησκεία, ο Θεός, η τιμωρία και η ελπίδα. Όταν απαλλαγείς από αυτά είσαι ελεύθερος να τα επαναπροσεγγίσεις. Σταματούν να λειτουργούν ως βάρος και με τη σωστή αντιμετώπιση παίρνουν τη θέση που τους αναλογεί. Αυτό είναι ένα από τα θετικά αυτής της διαδικασίας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η νέα γη αποτελείται από βασικά στοιχεία της παλιάς, αλλά επαναπροσδιορισμένα. Όσο για τα αρνητικά, καθετί παλιό ξεριζώνεται δύσκολα, η έλλειψή του δημιουργεί ανασφάλεια. Είναι ένα βήμα σημαντικό, αλλά συνάμα επίπονο.

Δεδομένου ότι η τέχνη συμβάλει στο να μετατρέψουμε το βίωμα σε μνήμη, την σκέψη σε έκφραση και την ύλη σε μορφή, σε ποιο βαθμό πιστεύεις ότι γίνεται θεραπαινίδα της ψυχής μας;

Η Τέχνη, σε οποιαδήποτε μορφή της, αποτελεί μέσο επικοινωνίας. Σε μεγάλο βαθμό είναι θεραπαινίδα της ψυχής, καθώς με τις υπηρεσίες της μας βοηθά να εξωτερικεύσουμε πράγματα που μας αφορούν. Όχι όμως σε απόλυτο βαθμό. Δεν υπηρετεί μόνο σκοπούς, δεν έρχεται πάντα σε σύγκρουση με τη δική της αυτοτέλεια. Πολλές φορές ζητάει, γίνεται απαιτητική, οδηγεί τον καλλιτέχνη σε δρόμους φαινομενικά αδιέξοδους. Προβληματίζει και απαιτεί. Η τέχνη, επομένως, έχει διττό ρόλο. Άλλοτε λειτουργεί βοηθητικά και άλλοτε εγωιστικά. Πολλές φορές αυτοί οι δύο ρόλοι μοιάζουν να μπερδεύονται μεταξύ τους ή ίσως να λειτουργούν και ταυτόχρονα.

Στην ενότητα των έργων σου με τα σάπια φρούτα θέτεις στον αποδέκτη ένα υπαρξιακό θα λέγαμε ερώτημα: “Τι προστατεύουμε, τι καταστρέφουμε τελικά;” Εσύ έχεις την απάντηση;

Ο λόγος που δημιουργήθηκε αυτή η ενότητα έργων με τη συγκεκριμένη θεματολογία, δεν ήταν αρχικά για να δοθεί απάντηση στα εν λόγω ερωτήματα. Βασικός σκοπός ήταν να αντιληφθούμε ότι η προστασία γίνεται καταστροφική όταν υπάρξει υπερβολή. Όταν, δηλαδή, από την προστασία περνάμε στην υπερπροστασία. Είναι κάτι που γίνεται πολύ εύκολα και αθόρυβα. Αυτό που θέλω είναι ο θεατής να δει τον κίνδυνο, να αναλογιστεί τις δικές του συμπεριφορές, να επαναφέρει στη μνήμη του πράγματα και να ψάξει για τα αίτια, αλλά και τις λύσεις. Σκοπός είναι, επομένως, να καταφέρουμε να δούμε το αόρατο πέρασμα που μας “μεταφέρει” από την προστασία στην καταστροφή.

Υπάρχουν πολλές περιγραφές της ιδανικής ψυχικής κατάστασης, ώστε να είναι κάποιος δημιουργικός. Ποια συναισθήματα οδηγούν το χέρι σου να “αρπάξει” τα πινέλα;

Ο τρόπος που λειτουργώ περνάει από στάδια. Το πρώτο είναι η καταγραφή, κατά την οποία προσεγγίζω το θέμα που με απασχολεί, οπότε και βρίσκομαι σε ψυχική κατάσταση αναζήτησης και προβληματισμού. Κρατώ κάποιες σημειώσεις οι οποίες μπορεί να είναι σκέψεις, προσχέδια, ακόμα και φωτογραφικό υλικό. Στη συνέχεια, μένουν στην άκρη, πολλές φορές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάποια στιγμή τις ξαναβλέπω και φυσικά η ματιά είναι διαφορετική. Οι περισσότερες από αυτές “μένουν τελικά στο συρτάρι”. Κάποιες, όμως, τις εκμεταλλεύομαι και αρχίζω με αυτές να δημιουργώ κάτι. Αρκετές φορές, αδέξια στην αρχή, αλλά με αρκετή δουλειά, φτάνω σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Όλα είναι κομμάτια ενός παζλ φτιαγμένα σε διαφορετικούς χρόνους και διαφορετική ψυχική κατάσταση. Αυτό για εμένα έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί λειτουργεί ως φίλτρο. Οι ψυχικές διαθέσεις αλληλοεξουδετερώνονται και το έργο βγαίνει καθαρό και απαλλαγμένο από συναισθηματισμούς. Καταφέρνει έτσι να “πει” -νομίζω- αυτό που θέλει, με έναν λιτό, ίσως δωρικό τρόπο και αυτό ακριβώς είναι ο σκοπός μου.

Εν μέσω πανδημίας, βιώνουμε δυστυχώς την έλλειψη της αγκαλιάς, της επαφής και όλων των διαπροσωπικών σχέσεων και συναισθημάτων. Είναι μοναχική η καλλιτεχνική ζωή; Έγινε ακόμα μεγαλύτερη η αίσθηση της μοναξιάς; Με ποιον τρόπο το διαχειρίζεσαι εσύ προσωπικά;

Η ζωή ενός καλλιτέχνη είναι αρκετά μοναχική. Ο καλλιτέχνης περνά αρκετό χρόνο με τον εαυτό του, απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν υπάρχει, άλλωστε, άλλος τρόπος για να μπορέσει να υλοποιήσει τις σκέψεις του. Η πανδημία δημιούργησε πολλά προβλήματα στην ανθρώπινη επαφή. Εκτός από τις απλές καθημερινές λειτουργικές δυσκολίες και τα θέματα υγείας, έφερε επίσης στις ζωές μας τον φόβο. Φόβο για τον “αόρατο εχθρό”.  Φόβο γιατί η ενημέρωση των ειδικών είναι ελλιπής, φόβο για την ίδια τη ζωή μας. Αυτό ακριβώς πιστεύω πως είναι ότι πιο καταστροφικό για την ψυχοσύνθεση ενός ατόμου. Η δική μου καθημερινότητα, πέρα από κάποια προβλήματα στον εργασιακό τομέα, δεν άλλαξε σημαντικά σε σχέση με πριν. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις με ηρεμία, παρότι δε φαίνεται να τα καταφέρνω πάντα. Αυτό που κυρίως με ανησυχεί, πέρα από το ζήτημα της υγείας, είναι η ζωή μετά την πανδημία. Πιστεύω πως όταν κοπάσει όλο αυτό οι ανθρώπινες σχέσεις δε θα είναι πια οι ίδιες. Οι αλλαγές που θα επέλθουν θα είναι τρομακτικές και για πολλούς από εμάς μη διαχειρίσιμες.

Ποιον ρόλο επιθυμείς να έχεις στην κοινωνία ως καλλιτέχνης;

Κάθε καλλιτέχνης, κατά τη διάρκεια του έργου του, περνάει τη φάση της αναζήτησης της επικοινωνίας και της επιτυχίας. Όλα αυτά είναι αναγκαία για την εξελικτική πορεία προς το μοναδικό ίσως έργο του, τον ίδιο του τον εαυτό… Μέσα από ένα ταξίδι σκέψης, το οποίο για εμένα είναι η τέχνη, σκοπός είναι να απαλλαγείς από την ικανότητά σου να δημιουργείς. Έτσι, γίνεσαι εσύ ο ίδιος το δημιούργημα και φτάνεις σε πλήρη ισορροπία με τον εαυτό σου. Δημιουργός και δημιούργημα ταυτίζονται. Θυμάμαι τα λόγια του Καζαντζάκη αναφερόμενος στον Διόνυσο, ο οποίος πετούσε το φανταχτερό του φορτίο όσο πλησίαζε στην Ελλάδα, ώσπου τελικά κολύμπησε γυμνός ως το ακρογιάλι της Ελευσίνας. Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να οδηγήσει με το έργο του – και να οδηγηθεί και ο ίδιος- στην πληρότητα, μέσα από την αφαίρεση.

Τι αναμένεται να δούμε από εσένα στο προσεχές μέλλον;

Τους πρώτους μήνες του 2022, θα πραγματοποιηθεί η ατομική μου έκθεση με τίτλο “Floating Land” στη γκαλερί “ΠΕΣ ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ” στα Καλύβια Αττικής. Ο Γαβρίλος και η Γωγώ Μιχάλη μετρούν πολλά χρόνια στον χώρο της τέχνης, διαθέτοντας μεγάλη εμπειρία, αλλά κυρίως είναι δύο άνθρωποι με αξιόλογο χαρακτήρα. Πιστεύω ότι θα προκύψει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα από αυτή τη συνεργασία, το οποίο θα χαροποιήσει το κοινό που θα επισκεφθεί την έκθεση. Πέραν αυτού, θα λάβω επίσης μέρος στην ομαδική έκθεση των “ΔΙΠΟΛΩΝ”, όπως άλλωστε είχα πράξει και στο παρελθόν, συμμετέχοντας στην έκθεσή τους με τίτλο “ΚΡΥΠΤΟΝ” στην αίθουσα Μυταρά στη Χαλκίδα.

Σ’ ευχαριστούμε πολύ Γιώργο! Ήταν χαρά μας να σε φιλοξενήσουμε στο Ιnfluence και ευελπιστούμε ότι θα υπάρξει συνέχεια!

Σας ευχαριστώ και εγώ με τη σειρά μου και σας εύχομαι καλή επιτυχία!

Floating Land

Κομμάτια γης από διάφορα μέρη του κόσμου οδηγούνται προς τη θάλασσα. Εκεί, ενώνονται δημιουργώντας μια νέα γη που ταξιδεύει, απαλλαγμένη από ρίζες, σημαίες και θρησκείες.

Rotten Fruits

Θέλοντας κάποια στιγμή να προστατεύσω τη γυαλάδα και το χρώμα ενός αχλαδιού, το περιέβαλα με σιλικόνη. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή του σε λιγότερο από δέκα λεπτά. Μια πράξη προστασίας είχε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Έτσι, ξεκίνησε η ενότητα με τα σάπια φρούτα. Τί προστατεύουμε, τί καταστρέφουμε τελικά; Πού στερούμε την ελευθερία προστατεύοντας και τελικά, είναι προστασία ή κάτι άλλο; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που θέτει αυτή η δουλειά.